Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

De shock

“Hoe is het met jou en je familie? Waar waren jullie tijdens de explosie?” Zo begonnen de afgelopen dagen de meeste gesprekken hier in Beiroet. Ervaringen worden uitgewisseld; pijn wordt gedeeld.

Van collega’s en vrienden hoor ik telkens weer dit refrein: “Wij hebben hier in Beiroet al heel wat meegemaakt: oorlog, autobommen, economische crisis. Maar dit is van een andere categorie. Dit is een mokerslag.”

In de stad is de verwoesting alom zichtbaar. In het havengebied liggen de loodsen in puin en er is een enorme krater geslagen, meer dan veertig meter diep. Als je door de getroffen woonwijken loopt of rijdt, word je stil van wat je ziet: vernielde gevels en daken; auto’s onder het puin; ontwrichte deuren en kozijnen; en overal glas, glas, glas.

Van verschillende kanten horen we over de shock, veroorzaakt door de oorverdovende knal, de impact van de luchtverplaatsing, en de rondvliegende stukken glas, steen en metaal. Een collega vertelt dat haar zuster twee uur na de ontploffing alleen maar kon huilen. Een andere collega legt uit dat haar zoon van vijf sinds de ontploffing ’s nachts alleen nog maar slaapt als zij hem omarmt.

In een klap raakten duizenden mensen gewond, velen van hen ernstig. In de stad wordt hier veel over gesproken. Voor artsen, verpleegkundigen en andere medische staf was de nacht na de explosie een drama, zeker voor degenen die werkten in de ziekenhuizen die zelf getroffen werden.

Michelle, een jonge vrouw uit onze kerk, woont in de getroffen wijk. Haar appartement staat op een kilometer van de haven. Ze verhaalt wat er die avond gebeurde. “Ik zat op mijn bed. Mijn ouders zaten op het balkon, met de balkondeuren open. Dat was een geluk, evenals het feit dat we dubbel glas hebben.

Door de kracht van de luchtdruk werd ik van mijn bed afgeslingerd. De kamerdeur van mijn broer sloeg dicht en we kregen hem niet meer open. We begonnen zijn naam te roepen, maar hij gaf geen antwoord. Mijn moeder raakte in paniek en riep om hulp. Met schroevendraaiers kregen we deur niet open. Toen heb ik hem ingetrapt. Mijn broer zat daar in shock naar het plafond te kijken, niet in staat om te spreken.”

Michelle’s verhaal is tragisch, maar velen hebben het er slechter afgebracht. Beiroet is een geslagen stad die maar langzaam zal herstellen. Boven Achrafieh wappert een grote Libanese vlag met een rouwband. Deze explosie zal nog lang nagalmen.

Toch is er hoop

Ook de kerk in Beiroet heeft veel schade opgelopen. Daardoor weet je ook gelijk dat veel mensen hun huis niet meer in kunnen. Lees hier meer over de hulp aan de getroffenen. Samen met veel vrijwilligers wordt er opgeruimd en gekeken wat de schade is. In een gesprek met de orthodoxe priester Antonios, zie ik de lach op zijn gezicht als hij vertelt hoe makkelijk het is om vrijwilligers te krijgen. Daarnaast het ik samen met de voorzitter van het noodhulp comité van de Maronitische Kerk door de wijk gelopen en gesproken over de situatie. Zijn verhaal is te zien in dit filmpje:

Download hier de film.

 

Kerk in Actie neemt deel aan Giro555 - geef ook:

Samen in actie voor Beiroet

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)