Asif uit Afghanistan vluchtte als 14-jarige alleen
Hij woonde met zijn familie in Iran, tot hij op een dag als illegale Afghaan uit de klas gehaald werd. Dat was de trigger voor de toen 14-jarige Asif om over land en zee naar Griekenland te vluchten. Daar woont hij nu in een speciaal huis voor alleenstaande minderjarigen. Hij kan goed leren en krijgt mogelijk de kans om verder te studeren. Hij is dankbaar voor de goede opvang die hij nu mede dankzij steun uit Nederland ontvangt.
Plannen om alleen naar Europa te vluchten
"Toen mijn zussen en ik van school moesten, wilde mijn vader terug naar Afghanistan. Maar mijn moeder en zussen weigerden, omdat we daar helemaal kansloos zijn. Mijn ouders kregen er slaande ruzie over. Ik stelde voor naar Europa te gaan. Mijn vader vond dat te gevaarlijk en te duur voor 7 mensen. Terwijl hij tevergeefs zijn best deed ons ergens op school te krijgen, maakte ik plannen om naar Europa te gaan. Toen ik hoorde dat vrienden gingen, besloot ik mee te gaan. Mijn ouders vonden het alleen goed als ik twee beloftes deed: mijn studie afmaken (dokter of ingenieur worden), en zorgen dat mijn zussen ook kunnen studeren. Ik beloofde ze niet teleur te stellen.
De nachtelijke vlucht over land
We reisden per bus 200 kilometer naar Teheran. Daar betaalden we smokkelaars een afgesproken prijs en werden met zeven personen in een kleine auto gepropt. Het was afschuwelijk benauwd. Midden in de nacht kwamen we bij de Turkse grens. In het pikkedonker liepen we door de bergen. Pakistanen, Iraniërs, Bengalen voegden zich bij ons. We liepen uren hongerig zonder te stoppen, ‘s nachts in de kou, overdag in de hitte. Daarna per busje naar een plek waar we eten en drinken kregen. Lopen, rijden en overnachten wisselden elkaar af tot we op de bus naar Istanbul gezet werden. We sliepen een week in een park tot een andere smokkelaar ons met 50 mensen in een overvolle bus naar de zee bracht.
De gevaarlijke vlucht over zee
We werden naar een opblaasboot gebracht, die te klein was voor 50 mensen. Ik durfde er niet in, maar ze dreigden de politie te bellen, dus ik moest wel. Mijn hart bonkte als een gek en mijn benen trilden van angst. Het was donker en begon te stormen. Ik smeekte God mijn leven te redden en wist dat mijn ouders dat ook deden. Na uren varen sloeg er een gat in de boot. We moesten al onze spullen overboord gooien. De Griekse kustwacht redde ons. Ze zetten ons eerst vast op een eiland. Ik was moe, had enorme honger en was doodsbang dat ik weer teruggebracht zou worden naar Turkije. Maar ze brachten me naar kamp Moria op het Griekse eiland Lesbos.
De hel van vluchtelingenkamp Moria
Moria is een heel groot vluchtelingenkamp met plek voor 5000 mensen. Maar er waren er vier keer zoveel: wel 20.000. Wat een hel, wat een ellende, wat een armoede! Drie maanden lang werd ik aan mijn lot overgelaten. Ik had geen plek om te slapen, geen eten, geen douche, geen schone kleren. We kregen hulp van vluchtelingen die zelf ook niets hadden. Omdat ik onder de 15 was werd ik eruit gepikt en met 20 jongens in een tent voor minderjarigen gezet. Wat een troep was het daar! Na een maand werd ik naar Athene overgebracht in een huis voor minderjarigen. Hier is het veel beter: veilig en genoeg eten.
Een veilig huis voor minderjarigen
Het huis voor minderjarigen waar ik nu woon in de buurt van Athene is zo ontzettend veel beter dan het tentenkamp Moria op het Griekse eiland Lesbos. Ik ben zo opgelucht dat ik nu hier ben. Ik besef dat ik hier alleen maar terecht ben gekomen, omdat ik nog minderjarig ben. Als ik ouder was geweest of als ik mijn familie bij me was, dan hadden ze me hier niet heen gebracht. Ik moet nu alle kansen pakken die ik krijg. Ik moet mijn belofte aan mijn ouders en mijn zussen waarmaken. Dat is alles waar ik nu mee bezig ben. Als ik straks iets kan betekenen voor mijn familie, dan is het alle moeite en ellende waard geweest.
Kansen om beloftes waar te maken
Het is hier in Athene veel veiliger, schoner en ik krijg hier genoeg te eten. Maar veel belangrijker: ik kan weer naar school. In Iran was ik alleen naar de basisschool geweest. Hier kreeg ik de kans om naar de middelbare school te gaan. Inmiddels heb ik de brugklas afgerond. Ik krijg nu ook computerlessen. Ik spreek Engels en een beetje Grieks. Omdat ik goed kan leren, ben ik net overgeplaatst naar een van de beste particuliere scholen in Griekenland. Samen met vier andere jongeren krijg ik de kans om een examen te doen om toegelaten te worden voor verdere studie in Amerika. Ik heb mijn ouders beloofd dat ik dokter of ingenieur zal worden. Ik zet alles op alles om die belofte waar te maken.
Bedankt voor jullie steun
Ik wil iedereen bedanken die er aan bijgedragen hebben dat ik hier in Athene nu zo goed opgevangen wordt en dat ik hier allerlei kans krijg. Maar ik wil iedereen die mijn verhaal leest of hoort nog één belangrijk ding vertellen: er zijn nog zoveel andere mensen die hetzelfde meemaken als ik of zelfs nog veel erger of veel moeilijker. Ik heb mensen in Iran ontmoet en in Turkije en ook hier in Griekenland, die jullie hulp ook zo ontzettend hard nodig hebben. Ik hoop dat jullie hen ook kunnen helpen of op een of andere manier steunen, zodat zij net als ik blijven geloven in hun dromen en hun doelen kunnen bereiken in het leven."
Asif werd bij aankomst in het huis voor minderjarigen op het Griekse vasteland onderzocht door een verpleegkundige. Zij volgt zijn gezondheid. Asif kreeg sportschoenen en kan twee keer per week naar een sportschool.
In actie voor vluchtelingenkinderen
Met een indringende kerstcampagne vraagt Kerk in Actie aandacht voor de schrijnende situatie van vluchtelingenkinderen in Griekenland. Directeur Jurjen de Groot: “We kunnen niet wegkijken, het is onze verantwoordelijkheid om er voor vluchtelingenkinderen als Asif te zijn.”
Voor 16,50 euro kan de verpleegkundige Asif een maand begeleiden. Een paar sportschoenen kost 30 euro. Steun dit werk om meer jongeren gezond te houden.
Steun vluchtelingenkinderen in Griekenland als Asif
Lees ook:
