Clairs lichaam en ziel zitten vol littekens
De Rwandese Claire (38) overleefde de genocide van 1994, maar ze heeft als 13-jarig meisje de dood in de ogen gekeken. Dankzij Kerk in Actie’s partner Mwana Ukundwa kon ze haar leven weer opbouwen. Diezelfde kans geeft de organisatie nu nog steeds aan weeskinderen.
Neergeslagen met kapmessen
In Clairs nek zit een opvallend litteken. Het is een bittere herinnering aan een kapmes van een man, die haar als 13-jarig meisje tijdens de genocide in 1994 wilde doden. Ook op haar benen zitten diepe littekens. Claire was de jongste van een gezin met zes kinderen. “Toen we hoorden dat de rebellen onze kant op kwamen, zijn we gevlucht.” Het gezin verstopte zich samen met anderen in een dichtbegroeid veld met suikerriet in de buurt van Nyamata, ten zuiden van de hoofdstad Kigali. Maar ze werden ontdekt. Claire vertelt zachtjes: “Ze sleepten ons het veld uit en gingen mensen doden met hun machetes. We waren met veel, dus ze deden het snel. Ik kreeg een slag in mijn nek en op mijn benen, vlak boven mijn enkels. Toen viel ik neer.”
Omgeven door lijken
Na lange tijd kwam ze bij. Ze merkte dat ze nog leefde en probeerde om zich heen te kijken. Overal lagen lijken over elkaar heen, de vliegen zoemden er omheen. “Ik lag onder andere lijken die over me heen gevallen waren en kon me niet bewegen. Toen ik iemand hoorde hoesten, maakte ik geluid.” Een man die zich langs de kant van de weg verstopt had, hoorde haar en trok haar onder de lijken vandaan. “Ik bleek door die slag met de machete verlamd. Hij droeg me over zijn schouder en nam me mee naar een ander veld met suikerriet. Daar hebben we ons nog een maand schuilgehouden.”
Opnieuw treft rampspoed haar leven
Haar ouders, broers en zussen hebben de slachtpartij niet overleefd. Ook al haar ooms en tantes zijn vermoord. Alleen haar oudste volwassen zus woonde in Kigali met haar gezin. Toen deze zus na de genocide haar familie ging zoeken, vond ze alleen haar jongste zusje Claire in leven. De 13-jarige Claire ging bij haar 35-jarige zus in Kigali wonen. Lang duurde dat echter niet. Claire’s zus bleek namelijk verkracht door een hiv-besmette man. In 1998 overleed haar zus daardoor aan aids en bleef de minderjarige Claire alleen achter met haar twee neefjes. “Ineens moest ik voor mezelf en de twee jongetjes zorgen”, vertelt ze. “Ik kon niet blijven wonen in het huis en had een enorm trauma.”
Eindelijk zorgt iemand voor het jonge meisje
Claire kon er met niemand over praten totdat ze in aanraking kwam met de organisatie van Mama Rose: Mwana Ukundwa. Rose ging zich inzetten voor een deel van de 300.000 weeskinderen in haar land. De organisatie zocht opvanggezinnen voor de kinderen, en regelde ook onderdak en scholing. Zo kon ook Claire heel langzaam een nieuw bestaan opbouwen. “Mwana Ukundwa zorgde voor een huis en voor eten voor mij en mijn neefjes. En ik kon een vak leren zodat ik geld kon verdienen. Maar belangrijker was dat ik met mama Rose kon praten. Zij luisterde naar mijn verhalen, liet me praten. Dat was zo goed voor mij!” Ze ontmoette ook andere kinderen met soortgelijke ervaringen. “Het hielp mij dat ik niet de enige was die leed.”
Het werk van de organisatie van mama Rose is nog steeds van groot belang.
Blijf dit werk steunen. Lees meer op: www.kerkinactie.nl/kinderen-rwanda.
Bestel gratis het boek Mensen van Hoop - Christenen in Rwanda, met o.a. dit verhaal.
