De karavaan
Vandaag, dinsdag, trekt onze karavaan verder naar Kibuye, een lange en prachtige rit van het zuiden van het land naar het westen. Vandaag geen indrukwekkende bezoeken, maar volop genieten van de natuur: de bergen, bossen en het water in Lake Kivu.
We zitten de hele dag in de bus: alle tijd om elkaar en het land beter te leren kennen. Net buiten Butare zien we op het veld veel mensen in oranje pakken aan het werk. Dat blijken gevangenen te zijn van het lichtere soort. Tijdens hun detentieperiode moeten ze overdag aan het werk.
Onderweg stuiten we regelmatig op een roadblock. Gewapende politie eist ons te stoppen. Na een gesprekje met de chauffeur en een loopje rond de bus, worden we doorgelaten. Een deel van de route voert door een bosgebied. Daar staat om de kilometer een gewapende soldaat. Dit om te voorkomen dat mensen, zoals gevluchte genocide misdadigers, zich gaan verbergen in het bos.
De genocide kom je overal tegen
Polycarpe is deze week onze gids. Hij is tijdens de genocide naar Congo gevlucht en heeft onder de hoede van de UNHCR in een kamp gezeten. Meer wilde hij over die periode in z’n leven niet kwijt, maar het is toch weer confronterend als je optrekt met iemand die die ellende heeft meegemaakt. De genocide heeft weer een gezicht.
Kadootje
Om een uur of vier komen we aan bij ons onderkomen voor één nachtje: Bethany Guesthouse aan het meer van Kivu. Er staat een kamer voor ons klaar en er ligt een bootje om een tocht te maken naar zogenaamde vleermuizeneiland, Napoleon. Prachtig, een kadootje. Vlak voordat we de terugtocht inzetten, gaat de rode zon onder achter de wolken. Het vormt een prachtige achtergrond voor foto’s. Onze terugtocht is dus in het donker.
Sportief
Onze guesthouse aan het water is voor een deel van de groep een prima reden om morgenvroeg om zeven uur te gaan zwemmen. Tja, wie kan thuis zeggen dat ze in het Lake Kivu heeft gezwommen?
