Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

De reis gaat door

Terwijl men meer en meer begint te morren in Zuid Afrika nu de lockdown maar voortduurt, ben ik wat tot rust gekomen aan deze kant van de wereld. Het nieuws uit Zuid Afrika volg ik natuurlijk nog steeds op de voet. Via vrienden en collega’s hoor ik over onrust, berusting, onzekerheid en ontevredenheid.

Zuid Afrika zit nog altijd op slot, al is het nu level 4: ietsjepietsje meer vrijheid dan level 5, maar nog steeds vooral opsluiting in huis. Waar de snelle en rigoureuze beslissingen van president Ramophosa eerst lof oogstten, komt er nu steeds meer kritiek. Met name omdat de toch al zwakke economie niet veel langer onder deze strikte maatregels kan overleven.

Van een collega in een township hoorde ik dat mensen moeite hebben om de ernst van de situatie in te zien, ook al hebben in zijn gemeenschap 81 mensen positief getest. Voldoende eten vinden blijft een prioriteit en de kerken hebben het dus ook drukker dan ooit.

Inmiddels wonen Patrick en ik bijna drie weken in Vreeland. De wereld kan snel veranderen. Zo zit je in Zuid Afrika en zo ben je in Nederland. Zo is er geen vuiltje aan de lucht en zo is er corona. Zo ben je uitgezonden medewerker en zo ben je gemeentepredikant. Want ja, dat ben ik vanaf volgende maand: predikant van de protestantse gemeente Vreeland. Natuurlijk niet uit het niets; nadat duidelijk werd dat een werkvisum voor Patrick niet ging lukken, kwam Vreeland al kort daarna op mijn pad. De afgelopen tijd hebben er veel gesprekken plaatsgevonden, via de telefoon, email en ontmoetingen.

Het pittoreske Vreeland is een hele andere wereld dan die van Zuid Afrika. Tegelijk zie ik het als een nieuwe stap op dezelfde weg. De reis gaat door. Ik weet nog niet wat de volgende stappen op mijn weg zijn, maar de komende jaren trek ik hier in Vreeland op met de mensen, met toewijding en g/Geest-drift. Het warme welkom belooft een mooie tijd.

De verbinding met Zuid-Afrika blijft bestaan, via de lijnen van mijn doctoraal onderzoek, en natuurlijk ook via vrienden en oud-collega’s. Als het vliegen weer is toegestaan hopen we die kant op te gaan om iedereen weer te zien en ‘in levende lijve’ van mijn functie zoals die was afscheid te nemen en op een andere manier met elkaar de reis voort te zetten.

Rieneke van Ginkel

Hoop

Hoewel soms even

niet meer in de buurt

gaat hoop gewoon

zijn eigen gang.

Ondanks of iets

wel of niet

en nog steeds

een beetje bang,

priemt uit een hoekje

van de horizon

al een straaltje licht.

- Theo Olthuis

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)

Andere verhalen

Uit dit project