Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

Een rugzak vol met onvergetelijke ervaringen

Gisterenavond landde de groep uit Leusden weer op Nederlandse bodem. Op het vliegveld hebben we elkaar diep in de ogen gekeken en elkaar een dikke knuffel gegeven. De ervaring leert dat wanneer je door de deur van de aankomsthal gaat de reis met elkaar afgelopen is. Zou het groepsgevoel ook verdwenen zijn?

Vanochtend om 10 uur is iedereen weer in de kerk behalve Annette de dominee die voorgaat in een andere kerk.   Namens de groep bedankt Paul de gemeente voor alle steun en vertrouwen in de groep. De meest indrukwekkende ervaringen worden in hoofdlijnen verwoord. Ook wordt de icoon die ze gekregen hebben van priester  Chenadi  uit Varatic  aan de gemeenschap aangeboden. De gemeente ontvangt de icoon dankbaar met een luid applaus. Een mooie plek zal de icoon zeker krijgen. De rest van de dag staat ook de groepsapp niet stil. Toch nog even vasthouden aan het reisgevoel en de groep. Het was een indrukwekkende en emotionele reis. We zijn als individuen en als groep vele ervaringen rijker. 

De laatste dagen zijn er nog verschillende ervaringen op papier gezet.  Deze willen we de lezer uiteraard niet onthouden.

Aankomst van de jongeren in Varatic.

In eerdere blogs is er al geschreven over het verblijf van de jongeren in het zomerkamp. Woensdagavond vertrokken de jongeren vanuit het zomerkamp naar Varatic waar de volwassenen al sinds maandag verblijven. De jongeren hebben al van alles over dit dorp gehoord tijdens het zomerkamp want hier waren ook jongeren uit Varatic aanwezig. Deze jongeren zijn ongelofelijk trots op hun dorp en willen het liefst zo veel mogelijk laten zien.
In de bus er naartoe wordt er al een planning gemaakt zodat we de avond efficiënt kunnen gebruiken.

Als eerste nemen de Moldavische jongeren ons mee naar het 'stadion' van het dorp. We kregen bij het woord stadion al de voorstelling van een groot stadion, maar de realiteit bleek anders. We werden naar een voetbalveld gebracht met een aangrenzend volleybalveld. De twee tribunes met 150 stoeltjes maken het geheel af. Het 'stadion' van Varatic dus... het bleek niet eens groter te zijn dan het hoofdveld van Roda '46. Toch zegt grootte niet alles. Het is namelijk een drukte van belang. Volwassenen en jongeren volleyballen samen, kinderen spelen in groepjes en er lopen wat jongeren rond om te socializen. De sfeer is plezierig en er wordt veel plezier gemaakt. Tijdens een paar sets blijkt dat de burgemeester van het dorp ook speelt. Na een snelle rondvraag blijkt dat hier iedere avond inwoners van Varatic samenkomen. We maken mee hoe de opdracht in het zomerkamp, over community-building, in de praktijk uitwerkt en de hechte gemeenschap maakt veel indruk op ons. Iedereen kent elkaar. Het zet ons aan het denken over hoe goed we de mensen in ons eigen dorpje Leusden eigenlijk kennen. Dit stadion is een belangrijke plek in de gemeenschap.
 

Alle Moldavische jongeren die gastheer/gastvrouw zijn voor de Nederlandse jongeren, hebben overlegd dat we hierna nog niet naar huis mogen. Er is nog iets wat we absoluut moeten zien. De enige bar in het dorp hebben we ingewijd met een potje poolen, Nederland tegen Moldavië. Nederland verloor en als consequentie verloor Zwier één van zijn prachtige krullen. 
Al deze belevenissen nemen we mee in ons symbolische rugzakje omdat we zoveel gezien hebben en de jongeren zoveel met ons hebben willen delen. Lichtelijk opgelaten door de intense gastvrijheid gaan we tevreden de nacht in.

Zwier, Rachelle, Fabienne, Wietske, Peter en Annemarie.


Afscheid van Varatic en zijn mensen

Op dag van vertrek uit Varatic wacht ons bij de kerk een verrassing. Er staan veel kinderen op ons te wachten om een spelletje te spelen. Dit vraagt wat improvisatie van ons maar binnen de kortste keren worden er spelletjes gespeeld, “tatoeages” gezet en ballonnen opgeblazen en tot dieren omgevormd. 

De groep die in Varatic verbleef had ook nog een wens; een nieuwe pan kopen voor de school.
In de enige winkel in het dorp had men eerder een prachtig exemplaar gezien. Terwijl de rest de kinderen bezighoudt springen Gerda en Nicole in de auto die voor ze geregeld is.  De pan wordt gekocht met geld uit de collectes in de kerk. Ze rijden meteen door naar de school en overhandigen de pan aan de dames van de keuken. Ze zijn er erg blij mee.

Het wordt steeds warmer op het kerkplein en we ronden de spelletjes af. Het is ook tijd om af te gaan sluiten hier in Varatic. We gaan de kerk in samen met de Moldavische jongeren en de priester. Voor dit moment hebben we voor de levensparels gekozen.  De uitleg van de parels hebben we ook in het Engels en Roemeens bij ons dus het is voor iedereen te volgen. Annette leidt de viering en Hanneke vult spontaan aan met het lied Ken je mij en Longing for light bij 2 parels. In deze veilige omgeving delen we mooie en emotionele momenten. 

We zijn het er over eens dat verschillen tussen ons, zoals taal, cultuur enz. niet belangrijk zijn: het is liefde dat ons bindt.

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)

Andere verhalen

Uit dit project