Een t-shirt is nooit meer hetzelfde
We zijn weer geland in Nederland. Misschien is de cultuurshock nu nog wel groter dan bij aankomst in India. De jassen moeten weer aan, we horen geen getoeter meer en ook de geuren en kleuren van India zijn verdwenen. Gelukkig nemen we een schat aan ervaringen mee en hebben we zoveel mooie mensen mogen ontmoeten die we niet zullen vergeten. We nemen u nog even mee terug naar de laatste dagen in India.
Verdriet en vreugde
Waar waren we gebleven. De tijd lijkt hier anders te verlopen. In Guntur zijn we weer verenigd met de andere groep en brengen we nog een dag door op het kantoor van CARDS. Op het terrein bevindt zich ook een college voor meisjes. Ze voeren een prachtige voorstelling voor ons op met dans maar ook een indringend dramaspel waarin ze de positie van de Dalits uitbeelden. Dat raakte velen van ons diep.
Op deze dag bevindt er zich ook een jarige onder ons, Teake. “Persoonlijk krijg ik nooit meer een mooiere verjaardag. Ik werd toegezongen en er werd een enorme taart voor mijn neus gezet die we deelden met de meisjes”.
Op het kantoor voelt het als een grote familie waar wij ook deel vanuit maken. Yesurathnam benadrukt de jarenlange verbondenheid/samenwerking met Kerk in Actie en dat is dan ook een mooi moment als we de vlaggetjes, gemaakt tijdens de workshop op de landelijke diaconale dag, overhandigen aan CARDS.
Een treinreis van 14 uur
We beginnen aan de reis naar onze laatste bestemming Tirupur waar we de partnerorganisatie SAVE gaan bezoeken. We reizen deze keer met de trein, een tocht van 14 uur. We hebben gelukkig gereserveerde plekken in de slaapcoupé en liggen in een soort stapelbedden. Het vergt wat lenigheid voor diegenen die boven slapen maar het gaat ze goed af. Een bijzondere belevenis zo met elkaar. In de ochtenduren kunnen we weer naar buiten kijken en zien we dat het landschap veranderd is, ook regent het even, de enige regen die we op de hele reis zullen zien. Vanuit het raam zien we de eerste tekenen van de textielstad.
Een t-shirt is nooit meer hetzelfde
Tirupur, een van de grootste textielsteden van India. H&M, C&A en Primark, maar ook HEMA laten hier kleding maken. De stad kent uitdagingen op het vlak van arbeidsvoorwaarden en arbeidsomstandigheden. Ook op sociaal vlak is er een hoop te doen. Door de enorme arbeidsmigratie vallen veel kinderen tussen wal en schip. Stelt u het zich maar voor, als mensen uit heel India naar Tirupur verhuizen betekent dat dat er wel zestien talen en culturen naar een en dezelfde plek trekken. Kinderen van arbeidsmigranten gaan ook aan het werk of vinden geen aansluiting op school en blijven thuis. We bezoeken kleine lokale textielfabriekjes waar de werkomstandigheden verre van ideaal zijn. Ook brengen we een bezoek aan wat thuiswerkers. Vijf vrouwen zitten bij elkaar op de grond voor hun huisjes, wat niet meer is dan een kamer. Er liggen stapels T-shirts om hen heen. Het enige wat ze doen is de hele dag de losse draadjes van de T-shirts te knippen en dat op te vouwen, 6 tot 7 dagen in de week. De organisatie SAVE heeft – met steun van Kerk in Actie – een verfijnde strategie ontwikkeld om al deze problemen te lijf te gaan.
Wat doet SAVE
De organisatie heeft op veel plaatsen een soort dorps- en buurtraden ingesteld. Er is een Kinder beschermings forum. Ook zijn er vrijwilligers die de dorpen langsgaan om kinderen te lokaliseren die nog niet naar school gaan. Ouders moeten overtuigd worden om hun kinderen naar school te laten gaan. Dat lijkt misschien vreemd, maar die kinderen zorgen wel mede voor hun schamel inkomen. Ook SAVE oefent sociale druk uit voor verandering niet alleen in bij de vooral migrantenbevolking maar ook bij de werkgevers in de 3000 textielfabrieken en bedrijfjes in Tirupur. Ook kloppen ze aan bij de overheid.
Een mooi staaltje daarvan zagen we bij het bezoek aan het jeugdparlement. Iedere wijk heeft er een. Jongens en meisjes in de leeftijd van 12 t/m 16 nemen hier aan deel. Ze hebben een heus parlement van ministers en staatssecretarissen die voor twee jaar zijn gekozen. Ze leren te discussiëren en te overleggen en kweken daarmee zelfbewustzijn. We bezochten de schooltjes waar de kinderen van migrantengezinnen naar school gaan en klaargestoomd worden om uiteindelijk in te kunnen stromen in het normale onderwijs. Ondanks dat het schooltje niet meer was dan een ruimte van hooguit 3 bij 4 meter, zagen we blije gezichtjes. Ze lieten ons vol trots zien wat ze aan het leren waren en met veel enthousiasme probeerden ze mee te bewegen en zingen toen wij een Nederlands lied voor ze zongen. De leraressen van SAVE werken met een speciaal ontworpen syllabus waarin er voor elk kind op maat milestones uitgezet worden.
We raken steeds meer onder de indruk van de kracht en vooruitgang die organisaties als deze veroorzaken. Vooral ingegeven door naastenliefde. Het is geen toeval dat er in veel van de bezochte gebouwen een portret hangt van Mahadma Ghandi.
Ons gevoel?: ontroering, bewondering en verwondering. We komen zo wel heel dicht bij de doelstellingen van de KIA-reizen. Ontmoeting met de samenleving, ontmoeting met de ander, ontmoeting met jezelf en ontmoeting met God. Moet u ook doen als u de kans krijgt, het verrijkt je leven.
Teake, Franskje, Wim, Els, Jaap-Jan, Ria, Leo, Griet, Matthijs en Hanneke
Foto’s van Angela Baas
www.angelabaasphotography.com
