En, in ander nieuws…
Vorige week is naar de gemeenten die mijn uitzending de afgelopen jaren, of in sommige gevallen helaas korter, hebben gevolgd de volgende brief verzonden:
Beste mensen,
Soms lopen dingen anders dan je denkt en plant. In oktober en november was ik op verlof in Nederland en was de verlenging van mijn contract voor nog eens twee jaar werken bij COMIN in Brazilië net rond. Begin januari ben ik na 10 weken Nederland weer teruggevlogen en weer op mijn vertrouwde plekje in São Leopoldo geland.
Maar, ik had al wel in mijn hoofd dat als en wanneer er een interessante baan in Nederland langs zou komen, ik zou solliciteren. Nu is mijn profiel niet zo heel breed, dus ik had niet gedacht dat dat snel zou gebeuren. Ik had ook veel zin om aan de slag te gaan, te werken aan een paar hele interessante projecten de komende tijd en met mijn collega’s een ander geluid te laten horen vanuit een land waar de mensenrechtensituatie er op het moment hard op achteruit gaat.
Jullie voelen het waarschijnlijk al aankomen: die baan kwam wel al heel vlot langs en na een snel sollicitatieproces, ben ik geselecteerd om per 1 mei aan de slag te gaan bij de Nederlandse Zendingsraad als stafmedewerker.
Dit betekent dat ik eind maart terugkom naar Nederland, in april nog beschikbaar zal zijn voor een aantal bezoeken en diensten (maar vooral mijn Nederlandse leventje weer op orde moet gaan proberen te brengen) en dan per 30 april uit dienst zal treden bij Kerk in Actie.
De afgelopen dagen zijn een emotionele achtbaan geweest. Superblije familie en vrienden in Nederland (gelukkig), verdrietige vrienden hier in São Leopoldo (natuurlijk ook gelukkig...) en ik die er tussenin hang. Ik heb hier vier hele bijzondere jaren achter de rug. Ik heb enorm veel geleerd, mogen meemaken en kunnen doen waar ik nooit van had durven dromen. De ontmoetingen zowel hier als in Nederland zijn waardevol en bijzonder geweest en zal ik de rest van mijn leven met mij meedragen. De ontmoeting met inheemse bevolkingsgroepen heeft de manier waarop ik naar de wereld kijk en hoe ik geloof voor altijd veranderd. Ik hoop dat het gelukt is om ook daar wat van naar u te communiceren.
Ik wil via deze brief mijn dank voor jullie steun, jullie feedback, de warmte, het welkom en de gesprekken uitdrukken. Het was een zegen.
Via de gemeenteadviseurs en mijn Kerk in Actie contactpersoon Lin Tjeng zal er ongetwijfeld, indien gewenst, nog een moment van dag zeggen te plannen zijn. U kunt hierover met hen contact opnemen.
Met vriendelijke groet en een abraço,
Nienke Pruiksma
Op het moment hang ik dus een beetje tussen Brazilië en Nederland in. De beslissing is genomen en die voelt goed. Maar hier weg gaan is moeilijk: ik heb een heerlijk appartement, leuke vrienden en een aantal supercollega’s. Zoals ik in de brief schreef, waren de plannen voor dit jaar ook erg leuk. En daarnaast voelt het heel dubbel om nu weg te gaan: er is zo veel (en steeds meer) te doen bij COMIN in deze moeilijke en duistere tijden. En ik kan eindelijk een beetje bijdragen. Aan de andere kant is er ook het gevoel dat het goed is om verder te trekken en een nieuwe uitdaging aan te gaan in mijn eigen context.
En ondertussen moet er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden! Er moet nog een artikel af, de redactie van een boek moet afgerond worden, er moeten nog een aantal lesmaterialen worden ontworpen, het nieuwe materiaal voor de week van de inheemse volkeren 2019 moet de deur uit, enzovoort enzovoort.
In onrustige momenten open ik laden en kasten en probeer alvast “voor te sorteren”. Ik wil niet twee maanden in een huis zitten dat ontdaan is van alle gezelligheid, maar tegelijk wil ik niet m’n kop in het zand steken over het feit dat veruit het meeste hier zal blijven. En dan is het beter om die klus wat gespreid te doen: dus heb ik al drie tassen boeken naar de universiteit gebracht (een deel blijft bij COMIN, een andere deel is voor studenten), zes tassen met van alles en nog wat naar een opvanghuis voor vrouwen en kinderen in Porto Alegre gebracht, andere dingen naar vrienden en collega’s.
Ondertussen lijkt het erop dat de nieuwe huurders van het appartement bekenden zijn en dat ze wel een deel van de inboedel willen overnemen. Maar, er moet een nieuw goed plekkie gevonden worden voor mijn gekke lieve kat. Er moeten stapels papieren ingevuld worden en van stempels worden voorzien. En zo gaat de lijst nog wel even door.
Gelukkig heb ik een plek in Nederland waar ik kan landen en die als springplank kan dienen voor de zoektocht naar een eigen plek. Dat geeft rust. Maar het wordt wel spannend om te kijken, eenmaal echt terug, hoe Nederland veranderd is in de tussenliggende jaren en hoe ik veranderd ben. De impact van deze jaren is nu nog niet zo duidelijk, maar gaat ongetwijfeld meespelen. Maar, in mijn nieuwe baan zal dat zeker geen probleem zijn! Ik heb er zin in om mee te gaan denken en doen in de gesprekken en reflectie over uitzendingen, missie, interculturele theologie en evangelisatie in al haar breedte en diepte.
Op 7 april zal er een “terugkomdienst” in Eibergen, de gemeente die mij ook uitgezonden heeft, worden gehouden. Als u hiervoor een uitnodiging wenst te ontvangen of iets zou willen bijdragen (ik neem maar even voor het gemak aan dat dat kan), kunt u contact opnemen met Lin Tjeng (l.tjeng@kerkinactie.nl). In de eerste twee weken van april (1-14 april) ben ik beschikbaar om nog een laatste keertje langs te komen en over COMIN te vertellen. Ook die logistieke organisatie zal vanuit Utrecht worden gedaan.
Voor ik verder ga met werk en organiseren ga ik eerst nog lekker even op vakantie: mijn zus en haar oudste dochter zitten op het moment van schrijven in het vliegtuig deze kant op. Net op het nippertje – al wisten we dat natuurlijk niet toen de tickets geboekt werd maanden en maanden terug – nog een bezoek om mijn grote nichtje kennis te laten maken met waar ik woon en werk (mijn zusje was in 2016 al een keer hier). Brazilië gaat echt worden voor haar en ik heb enorm zin om het allemaal door haar ogen te kunnen bekijken de komende dagen!
