Genade

Onderweg naar het werk en naar huis zie ik ze elke dag: bedelaars. Op vrijwel elk kruispunt met stoplichten staat wel iemand. Met een zelfgemaakt kartonnen bord: werkloos, honger, help. Vaak ook op een humoristische manier verwoord om extra aandacht te trekken.

De sociaal-economische uitdagingen in dit land kunnen me soms beklemmen. Ik weet niet altijd even goed wat ik kan doen. Maar ondertussen voel ik wel dat ik iets moet doen. Wat is mijn plek, in dit immense land met haar immense problemen?

In geval van de kruispuntbedelaars: als ik iets bij me heb, geef ik iets te eten. Als ik niks heb te geven, dan zwaai ik maar. Het voelt niet genoeg. Maar ik hoop dat de ander zich dan in elk geval gezien voelt. En dan springt het licht alweer op groen.

Genade

Ik had het met een collega over de betekenis van genade. Genade is een groot woord. Maar in de kern betekent het voor mij dat ik als mens geaccepteerd ben, zonder dat ik daar iets voor hoef te doen. Dat ik dus ook helemaal niet moet en zal. Daar moest ik vandaag aan denken bij de stoplichten.

Vrijheid

Ik moet er steeds aan herinnerd worden, dat wel. Maar als ik het goed tot me door laat dringen, helpt genade mij om los te komen van druk en van moeten. En dat geeft ademruimte, vrijheid. Ook als ik morgen weer bij het stoplicht sta. Niet dat het dan makkelijker is. Want waarom heb ik het goed en zij niet?

Maar de ademruimte zit 'm erin dat genade mij doet geloven dat ik simpelweg mag ‘zijn’ in een wereld vol puinhopen. Dat de genade waar ik van leef mij in staat stelt perspectief in die puinhopen te zien, en daar in te bewegen en te doen wat ik kan. Niet onder druk, niet omdat het moet, maar omdat genade om te delen is.