Hard werken om mijn droom waar te maken
Mijn naam is Julianto, maar mijn vrienden noemen me Juli. Sinds 2008 woon ik in het Hoop opvanghuis, samen met andere voormalige straatkinderen.
Mijn straatleven begon toen mijn ouders in 2003 gingen scheiden. Met mijn oudere drie broers werden we achtergelaten bij mijn grootmoeder in Djetis, Yogyakarta. Mijn grootmoeder werkte als dienstmeisje met een minimumloon, en kon nauwelijks rondkomen. Ik werd in de 2e klas van school gestuurd omdat een vriend me ervan beschuldigde dat ik zijn geld gestolen had.
Straatleven
Om geld te verdienen ging ik bedelen en zingen op straat. In die tijd verdiende ik zo’n 3 euro per dag. Maar al dat geld gebruikte ik om spelletjes te spelen in het gokhuis, een plaats waar ik ook de nacht doorbracht met mijn straatvrienden. Ik genoot van de vrijheid en kwam zelden naar het huis van mijn grootmoeder.
Hoop
Zo bracht ik ongeveer twee jaar mijn leven op de straat door. Totdat ik in 2007 ergens op een kruispunt in Djetis Arlin ontmoette, een vrijwilliger van Dream House. Hij nodigde me uit om naar het opvanghuis te komen. De vrijwilligers daar begonnen me aan te moedigen om weer naar school te gaan. Ik begon de schrijf- en leeslessen te volgen die in het opvanghuis gegeven werden, terwijl de vrijwilligers bleven aandringen dat het nog steeds mogelijk was om weer naar school te gaan. Ze vonden een lagere school waar ik in de 3e klas verder kon gaan.
Genieten
In het begin was ik bang opnieuw problemen te krijgen op school, maar het bleek al gauw dat dit een andere school was. De leraren waren vriendelijk en de leerlingen werd geleerd om tolerant te zijn en solidair met elkaar, in het bijzonder met diegenen die het minder in het leven hebben. Dus ik genoot van de lessen daar. Deze leraren en vrienden op school hebben een grote rol hebben gespeeld om me ervan te overtuigen dat ik echt het straatleven kon verlaten en net als andere kinderen te worden. Net als de vrijwilligers en oprichters van het opvanghuis. Zij zorgden voor mij alsof ik hun kind was. Ze hebben nog geprobeerd om mijn moeder op te sporen, maar dat is mislukt.
Nu zit ik dus in het laatste jaar van de onderbouw en wil graag door naar de bovenbouw. Mijn toekomst is nog ver weg en ik realiseer me dat ik er hard voor moet werken. Maar ik heb geleerd dat dat is waar het in het leven om gaat: hard werken om je dromen waar te maken. Dat wil ik graag en ik hoop dat God me helpt.
