Hoe gaat het met de 7.000 kinderen? – Een brief uit Lesbos deel 3
Borderline Lesvos, partner van Kerk in Actie, helpt vluchtelingen die vastzitten op het Griekse eiland Lesbos. Iedere week komen honderden vluchtelingen aan op de kust. Borderline biedt eerste hulp, informatie en transport aan vluchtelingen die met bootjes aankomen op de kust van Lesbos. Alice Kleinschmidt vertelt over de kinderen op Lesbos.
"Als ik aan de kinderen denk, krijg ik altijd een slecht gevoel in mijn buik. 42% van de aankomende vluchtelingen zijn kinderen. Zeven van de 10 kinderen zijn jonger dan 12 jaar. Bijna niemand kan zwemmen. Sommigen zijn nog baby's. Sommigen dragen zelfs geen reddingsvesten, anderen alleen ‘nepvesten’ die aan hun ouders zijn verkocht door slimme handelaren. 17% van de kinderen komt zonder begeleiding. De media hebben het vaak over ‘illegale migranten’ of ‘moslimterroristen’. Ik heb gezien dat het gewone kinderen zijn die bescherming zoeken. Kinderen die door hun ouders in de hoop op een beter en bovenal veilig leven zijn gestuurd of meegebracht.
Zoveel kinderen halen de korte overtocht van Turkije naar Griekenland niet eens. Terwijl ik met mijn EU-paspoort voor 8 euro een kaartje kan kopen voor de veerboot, zijn volgens de UNHCR tussen 2016 en 2018 wel 694 mensen verdronken. Ook vrouwen, ook kinderen, ook baby’s. Pas nog verdronken bij Samos vijf vrouwen, twee kinderen en vier baby’s toen hun bootje vlak voor de kust op een rots liep.
Op 15 september ben ik bevallen van mijn tweede kind hier in het Mytilini-ziekenhuis. Tegelijkertijd bevielen vier vluchtelingenvrouwen van hun kinderen naast mij in de verloskamer. Geen tolk te zien. Ik hoorde de artsen instructies schreeuwen en de vrouwen kermen van de pijn. Ik schat dat er wekelijks minstens 30-50 geboorten plaatsvinden in het enige ziekenhuis op het eiland in Mytilini. De hoofdarts vertelde ‘s avonds op de televisie eens dat zijn personeel totaal overbelast is. Meer dan de helft van de vrouwen die bevallen komt rechtstreeks uit het vluchtelingenkamp Moria. Vaak komen ze zonder enig voorafgaand onderzoek en soms rechtstreeks van de boot met de ambulance naar het ziekenhuis. En we hebben maar twee ambulances op het eiland… Een chaotische toestand.
Ik voelde me verbonden met al die andere vrouwen op de afdeling verloskunde. Allemaal hebben we een kind gebaard. Des te deprimerender is voor mij de gedachte aan de verschillende werelden waar we na drie dagen naar terug moesten keren met onze pasgeborenen. De één moest terug naar een koude tent in een olijfgaard bij Moria, zonder warm laat staan stromend water, zonder medische nazorg. En ik mocht mijn kleintje meenemen naar mijn warme en gezellige appartementje. Welkom op de wereld, kleine baby's, hoe verschillend kan je leven beginnen!"
