Nikos: “We doen wat we kunnen om te helpen”
Borderline Lesvos, partner van Kerk in Actie, helpt vluchtelingen die vastzitten op het Griekse eiland Lesbos. De organisatie richt zich op medische zorg voor vluchtelingen. Ze bieden eerste hulp, informatie en transport aan vluchtelingen die met bootjes aankomen op de kust van Lesbos.
Nikos (36) is chauffeur en magazijnbeheerder bij Borderline Lesvos. Hij vertelt over Proti Stassi (letterlijk: de eerste stap), hoe hij iedere keer als er aan de ruige noordkust van het eiland een boot met vluchtelingen aankomt, met zijn terreinwagen daarheen rijdt om te helpen.
Wat doe jij voor de vluchtelingen?
“Als chauffeur zorg ik ook voor ons magazijn in Kleio, in het noorden van het eiland. Schoonmaken, verpakken, distribueren enz. Mijn werk moet heel flexibel zijn. Door de corona beperkingen werd het moeilijker om vluchtelingen die aankwamen rechtstreeks te helpen. Dus nu leveren we alle spullen aan iemand van de UNHCR die ze verspreiden in het quarantainekamp waar de mensen moeten blijven totdat hun Covid-19 testresultaten terug zijn. Soms moeten ze er ook langer blijven. En daarna kunnen ze zich dan gaan inschrijven in het grote kamp. Wij zijn het enige magazijn en de enige organisatie (naast UNHCR en de politie) die nog in het noorden van het eiland is overgebleven om de nieuwkomers aan die kant van het eiland te helpen.”
Het verhaal gaat verder onder de foto
Wat voor spullen deel je uit? Hoe kom je daar aan?
“We delen kleding uit, hygiënespullen zoals maandverband, luiers, zeep, we hebben schoenen, mondmaskers, slaapzakken, dekens, zaklampen en speelgoed voor de kinderen. We hebben ook babymelkpoeder voor de baby's en medicijnen voor zieke mensen. Als mensen een tijdje op straat moesten slapen, deelden we soms ook water, tenten en extra eten uit. We krijgen de spullen voornamelijk van andere organisaties op het eiland. Soms kopen we dingen bij lokale winkels, zoals bij de apotheek of bakkerij.”
Wat betekent dit werk voor jou?
“Weet je, voor mij is het vanzelfsprekend om mensen te helpen die niets hebben. Het is iets basaals dat we kunnen bieden. Al voordat ik bij Borderline Lesvos terecht kwam, hielp ik vluchtelingen in mijn café. Mijn vader en ik hadden vroeger een koffiehuis in het dorp. We gaven de mensen warme thee of probeerden wat te eten te regelen voor hen. Natuurlijk ben ik heel erg blij met deze deeltijdbaan, want sinds de financiële crisis in Griekenland is de situatie voor ons niet eenvoudig om te overleven of een inkomen te hebben.”
Komen er ook kinderen / minderjarigen aan?
“Jazeker, want ongeveer 40% van de vluchtelingen die naar Lesbos komen, zijn kinderen. Ze komen hier allemaal met boten aan, dus ja, ik heb veel kinderen en minderjarigen gezien. Ik herinner me de dagen dat ik met al die kleintjes moest rijden, met hun natte kleren om ze ergens heen te brengen waar ze iets droogs aan konden trekken. Op een dag had ik 25 kinderen in mijn busje, de jongste was pas drie maanden oud. Ik heb veel gezinnen van de kust naar een warme plek vervoerd. Op een keer had ik een huilende en schreeuwende vader naast me. Hij had net een van zijn kinderen verloren. Toen hun boot op het strand van mijn dorp aankwam, verdronk het meisje ergens tussen de rotsen. Ze kon niet zwemmen. Alles ging zo snel. Ze verdronk terwijl de vader probeerde zijn andere kinderen te redden. Het meisje was 16 jaar oud en werd twee weken later dood aangetroffen op een strand in de buurt. Momenteel mogen we geen mensen vervoeren, alleen politie en kustwacht mogen dat. Ik heb veel tragische scènes gezien, maar omdat Europa niet is bereid zijn grenzen te openen, zullen we hier helaas meer van gaan zien.”
Waarom denk je dat het belangrijk is dat dit werk gebeurt?
“Kijk, zoals ik al zei, het is toch gewoon normaal en menselijk om mensen in nood te helpen. Ik wou dat we konden stoppen met dit werk en dat mensen hier op een veiligere manier konden komen, niet in deze onmenselijke kleine rubberbootjes midden in de nacht. Ook vind ik het niet logisch dat mensen naar Lesbos komen. Ze willen Europa bereiken, niet ons eiland. Maar zolang er voor hen geen veilige manier is om Europa binnen te komen moeten we doen wat we kunnen om hen te helpen. Maar corona en het nieuwe beleid van onze regering maken het ons niet gemakkelijk. Er zijn veel dingen veranderd.”
Kun je ook iets over jezelf vertellen?
“Ik ben ook boer en ik vind het leuk om op mijn land te werken. In de winter gaan we naar de olijvenoogst, en mijn vader heeft schapen zoals zoveel mensen op Lesbos. Ik hou van mijn eiland en dit is mijn thuis. Al vele jaren komen er vluchtelingen door ons dorp. Waarom verandert geen enkele politicus iets voor ons, voor hen? Ik weet het niet.
Over het algemeen ben ik een gelukkig mens. Ik heb een gezin en mijn kinderen zijn gezond en we hebben wat werk en geld om hier te overleven. Daar ben ik erg blij om. De vluchtelingen en migranten die hier aankomen kunnen dat niet zeggen. Ze zitten hier opgesloten, maar ze willen hier niet blijven. Daar zit ik vaak aan te denken.”
Een beter leven voor vluchtelingenkinderen in Griekenland
Natte tenten, onvoldoende sanitair en te weinig eten. Zo wachten duizenden bange kinderen in Griekse vluchtelingenkampen op de winter die komt. Ze zijn hier, soms helemaal alleen, aangekomen vanuit het Midden-Oosten , Azië en Afrika, op zoek naar warmte en veiligheid. Is dit de plek waar ze eindigen? Met Kerst komen we voor hen in actie. Geef licht aan vluchtelingenkinderen in Griekenland!
Geef ook voor vluchtelingenkinderen
