Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

Plotseling een nieuwe plek

Weblog 53 Met mijn computer zit ik aan onze nieuwe tafel en kijk uit het raam: groene bomen met fluitende vogels midden in het centrum van Jeruzalem, de Joodse markt op nog geen vijf minuten lopen. Ik kan het haast niet geloven. Twee weken geleden wist ik nog van niks, nu zit ik hier op onze nieuwe stek. Vanochtend heb ik de sleutel van ons oude appartement overhandigd aan de nieuwe bewoners en alles netjes afgesloten bij gas-, water- en elektriciteitsbedrijven, op de dag af exact vijf jaar nadat Ilja en ik dit appartement betrokken.

Plotseling vertrek

Verhuizen is zeg maar niet echt mijn ding. Ik ben niet zo goed in afstand doen van spullen, en vind alle rompslomp die zo’n verhuizing met zich meebrengt ook een enorme emotionele opgave. Ilja was daar veel beter in, die overzag de dingen meer. Daarom had ik erg opgezien tegen de laatste maanden voor ons vertrek en me ’s nachts regelmatig zorgen liggen maken hoe ik dat allemaal alleen voor elkaar moest krijgen. Ik was dan ook heel blij toen de kibboets, eigenaar van ons flatgebouw, mij half februari toestond mijn contract te verlengen voor drie maanden. Zo hoefde ik nog niet per 8 april weg.

Maar diezelfde avond besloot ze de appartementen te openen voor verkoop. Gelijk in die eerste week kreeg ik kijkers. Ons appartement zag er Europees gezellig uit, dus drie dagen later kreeg ik te horen dat de kijkers het hadden gekocht. Ze wilden er zo snel mogelijk in, het liefst per 1 april. Het moest helemaal leeg opgeleverd worden, want ze wilden niets overnemen. Ik schrok me wild. Want 1 april was ook de deadline voor het inleveren van mijn boek, en daar was ik nog volop mee bezig. Zo’n verhuizing kon ik er echt niet bij hebben… Na onderhandeling hoefde ik er pas half mei uit, wat me meer speling gaf. Ondertussen hield ik wel mijn ogen en oren open voor andere huizen, het liefst in de buurt van de school van de kinderen.

Verhuizen vóór de deadline

Twee weken geleden kwam die kans. Ik had al heel wat huizen langs gehad, maar toen ik de foto’s van dit appartement zag, wist ik gelijk: die is voor ons! Het was een ontzettend gezellig ingericht huisje met alles erop en eraan en tien minuten lopen van de school. Het werd echter al aangeboden vanaf 1 april… Om die prachtige kans niet te laten lopen heb ik maar ja gezegd.

Daarna moest ik direct schakelen: wat moet mee naar Nederland, wat moet verkocht worden en wat nemen we mee naar ons volledig gemeubileerde nieuwe huisje? Het was erg emotioneel voor me. Alle spullen die Ilja en ik samen hadden gekocht, gingen door mijn handen en ik zat de eerste dag lamgeslagen en met tranen in mijn ogen rond te kijken. Ik kan dit niet! voelde ik. Een vriendin van me schreef:  ‘Natuurlijk is het heel emotioneel, want je bent bezig met een dubbel afscheid. Maar zet mooie geestelijke muziek op en wees God dankbaar voor alles wat jullie samen hebben mogen doen.’ Toen ik dat de volgende dag deed, daalde er een enorme rust over me, werd het verdriet dragelijk en kreeg ik oog voor alle mooie momenten die we samen hadden gedeeld. En ik bedacht dat Ilja ook met vreugde weg zou geven.

Ik maakte een lijst met alle te verkopen spullen en stuurde dat rond aan al mijn vrienden en bekenden. Binnen een dag was de helft verkocht! De verkoop van spullen liep zo hard, dat we zonder stoelen, gasfornuis en bedden na een aantal dagen al niet meer in ons appartement konden wonen. Dus verhuisden we per 29 maart naar onze nieuwe stek. Ik had nog een week om de laatste dingen in ons oude appartement af te ronden. De paar spullen die niet verkocht werden, heb ik tot zegen mogen doorgegeven aan iemand die minderbedeelde Joden helpt en aan een organisatie die met arme Palestijnen werkt. Tenslotte leverde ik ook op 30 maart het manuscript van mijn boek in en zo haalde ik de beide deadlines van 1 april.

Bijzondere ervaringen

Naast het vervelende inpakwerk was ik blij zoveel vrienden en bekenden te kunnen spreken die spullen kwamen ophalen. We hadden mooie gesprekken door dit plotselinge vertrek. Ook gebeurden er een heel aantal bijzondere dingen, waarvan ik er drie zal noemen.

Een buurvrouw kwam een van de bedden halen. Ook al hoefde ze maar drie verdiepingen, het bed bleek veel te zwaar voor haar alleen. Ze verzuchtte: ‘Waren er maar twee mannen die even konden helpen sjouwen.’ Tien seconden later hoorden we ‘Dingdong!!’ en stonden er twee mannen voor de deur. Die waren gestuurd door een vriendin om twee kasten, een tafel en een tuinset op te halen. Ze hielpen eerst de buurvrouw met het bed en namen daarna hun eigen spullen mee.

Daarna wachtten we op Avi, een Joodse man van mijn dialooggroep. Hij zou pas ’s avonds laat de sofa komen halen. Toen er na het eten werd aangebeld, dacht ik dat hij het was. Maar tot onze stomme verbazing stond onze bloedeigen neef voor de deur! Die was op rondreis in Zuid-Europa en dacht: ‘Laat ik eens bij mijn tante in Jeruzalem op bezoek gaan.’ Het was werkelijk een wonder dat hij ons trof. Want als Avi niet zo laat die sofa had willen ophalen, waren deze vogels al gevlogen naar hun nieuwe nest. Onze neef bleef een paar dagen en we hebben erg genoten van zijn aanwezigheid tijdens alle hectiek van de verhuizing.

Een ander mooi moment was een situatie waarvan je niet kunt geloven dat zoiets echt gebeurt. Ik wilde de bovenkant van Marieke haar bureau van de muur halen voor een andere buurvrouw. Die bleek vastgeschroefd met dikke ijzeren bouten. Ik probeerde wat ik kon, maar ik kreeg geen enkele bout aan het draaien. Vastgeroest? Na tien minuten had ik een lamme arm van de krachtsinspanning. Ik riep Niels erbij, maar ook hij kreeg het niet voor elkaar. Dit zou me nooit lukken, besefte ik wanhopig. Was Ilja er nu nog maar… Toen bad ik heel eenvoudig: ‘Heer Jezus, U was vroeger timmerman. Geef me wat van Uw kracht!’ en ik probeerde het nog een keer. Tik, de bout schoot los… Ik keek er verbaasd naar. De tweede bout gaf zich niet zomaar gewonnen, dus bad ik nog een keer. Ook die werkte daarna opeens mee. Zo kreeg ik alle vier de bouten los en kon ik het kastje toch nog bij de buurvrouw afleveren.

Tijd voor mensen

Het  waren werkelijk twee bijzondere weken. Heel hectisch, maar vol zegen. Bovendien hoef ik vanaf nu niet meer aan verhuizen te denken, maar heb ik tijd om rustig afscheid te nemen van alle lieve mensen die ik hier heb leren kennen. Wat ben ik God dankbaar voor Zijn wonderlijke besturing en kracht!

Nog een grappig staartje:  in maart is er een artikel van mij verschenen in het tijdschrift GroeiMagazine met de titel ‘Verblijd u in moeilijkheden’. Voor de Kerst had ik dat al geschreven. De redactie van het blad vroeg of ik het in maart wilde delen op mijn weblog. Dat kwam me goed uit omdat ik het zo druk had met het afronden van mijn boek. Toen ik het artikel vorige week nog eens doorlas, bleek ik de kern van mijn verhaal de afgelopen twee weken opnieuw te hebben beleefd. Vandaar voor jullie dit artikel als toegift aan het eind van de foto's onderaan de blog.

 

 

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)

Andere verhalen

Uit dit project