Van Accra naar Tamale
Toen collega Petri en ik gisteren in Accra aankwamen was het donker. ’s Morgens kan ik pas goed zien waar we beland zijn. De drukte in het verkeer in Accra is behoorlijk toegenomen vergeleken met 30 jaar geleden. Ik herinner me dat toen zeker de helft van de auto’s taxi’s waren. Nu is dat beduidend minder, maar volgens ingewijden zou ik me kunnen vergissen, want heel veel ‘gewone’ auto’s blijken taxi’s van Uber te zijn.
Overleven in de grote stad
Er is minder hoogbouw dan ik uit andere Afrikaanse hoofdsteden ken. Wel zijn er ook hier enkele grote winkelcentra gekomen. Bij daglicht zie ik nu langs de 6-baans-snelweg aan weerszijden een ventweg, waar letterlijk van alles uitgevent wordt. Wat een winkeltjes langs de kant en wat een bedrijvigheid. Overal lopen mensen, zitten mensen, praten mensen of zijn ze ergens mee bezig. En zodra de auto’s maar even stil staan lopen ze er dwars tussendoor om hun koopwaar aan te bieden. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt verkocht, en liefst op het hoofd gedragen: appels, eieren, doeken, keukengerei, wc-papier, water, bananenchips, schoenen …. Er wordt hard gewerkt om te overleven in deze grote stad.
Gesprek met twee kansrijke studenten
Ik praat vanmorgen met twee jonge studenten van 20 jaar uit Accra (Annobea en Edwin) om straks hun leven te vergelijken met dat van jongeren in het noorden van Ghana. Ze vertellen beiden hoe ze met doorzettingsvermogen, hard werken en met hulp van hun families ver kunnen komen. ’s Middags gaan we weer op weg naar het vliegveld voor de binnenlandse vlucht van 1 uur naar Tamale in Noord-Ghana. Dichtbij het vliegveld zijn recent prachtige flats verrezen. Een appartement daar kost wel 2500 tot 4000 dollar huur per maand. Behoorlijke welvaartsverschillen in 1 stad.
Binnenlandse vlucht naar Noord-Ghana
Tijdens de vlucht naar Tamale vliegen we even over zee en dringt de uitgestrektheid van miljoenenstad Accra pas goed tot me door. Onderweg zie ik vanuit het raam nog een uitloper van het reusachtige Voltameer, waar veel kinderen gedwongen worden om in de visserij te werken. Ik zit ik naast een Ghanese vrouw, die een plastic armband draagt met de foto van iemand daarop. Dat blijkt haar predikant te zijn met de woorden “2020 My year of greater things’, wat ze als een soort permanente bemoediging bij zich draagt. Als we landen wenst de stewardess via de intercom iedereen nog een “gezegende middag”.
Tamale: warmer, droger, dorpser
In Tamale belanden we opnieuw in een andere wereld. Flink wat warmer: van 28 graden nu naar 35, maar gelukkig wel minder vochtig. Een behoorlijk warme deken. We rijden over een 4-baansweg (2 aan beide kanten) naar het stadscentrum. Ook hier veel verkeer, maar veel minder auto’s en vooral heel veel overdekte motorfietsen op 3 wielen. (Yellow Yellow). Opvallend ook dat tussen hele moderne huizen ook traditionele lemen huizen in compounds staan. Wat soms een wat dorpse uitstraling geeft. Na drie kwartier komen we langs het trainingscentrum van de Presbyteriaanse Kerk, dat we morgen zullen bezoeken. Daar slaan we af en belanden direct op een onverharde rode zandweg.
Guesthouse van Jasper en Mary Maas
Het is 18.15 uur en net donker geworden. Straatverlichting ontbreekt. Na een kwartier door het duister rijden, komen we bij het guesthouse van oud-uitgezonden medewerker Jasper Maas en zijn Ghanese vrouw Mary. Hier zullen we een week overnachten. Een rustige fijne plek om te verblijven. Jammer genoeg zonder internetverbinding. Jasper is afwezig, maar met Mary is het gezellig bijpraten, ook over de verschillen tussen Ghana en Nederland, dat zij zelf ook meermalen bezocht heeft. Als verpleegkundige keek ze haar ogen uit over ons niveau van gezondheidszorg. Ze maakte dat van zeer nabij mee, toen hun zoontje een half jaar na zijn geboorte een hartoperatie moest ondergaan. Vooral de kou in de winter herinnert ze zich met afschuw en hoe verbijsterend leeg het dan op straat kan zijn. En dat Nederlanders soms niets weten van hun eigen buren. Dat is voor Ghanezen echt onvoorstelbaar!
Van christelijk zuiden in islamitisch noorden
Aan het begin van de avond klinkt de oproep van de moskee. Van het christelijke zuiden zijn we ineens in het islamitische noorden beland. De avond eindigt met het zacht zoemen van de ventilator en het tjirpen van de krekels…
Florette, Tamala, 12 november 2019
