Zambia here we come
introductie
Wonen
Ik heb besloten mijn spullen niet meer over te laten komen. Ik woon in een gemeubileerd appartement en heb genoeg persoonlijke spulletjes in de koffer mee kunnen nemen. Een vracht laten verschepen is een ongelofelijk regel gedoe, en ik vind het wel best. Net zo makkelijk.
Leven in de tropen betekent dat ik elke dag mijn gezicht insmeer met factor 50 voor ik naar buiten ga en dat mijn zonnebril standaard in mijn tas zit. Ik word super bruin en mijn haar blonder. De airco heb ik laatst voor het eerst aan gedaan. Wat een heerlijke luxe! Het wordt hier nu zomer, wat betekent dat het nog een tikkeltje warmer gaat worden…
Mijn taalkennis is aardig op peil. Ik vind het een klein wonder, zo’n andere taal leren. Ik kan mensen nu aardig verstaan. Eén op een gaat het goed. Het
el mooi.
Leren
- Hoe maatschappij betrokken was die? Het lijkt hier bij CEBI de basishouding te zijn.
- Altijd op staan voor onrecht, d
- aar zijn waar het mis zit en iets doen. Christen zijn ís doen, is zoeken n bedreigd met geweld. Wat was mijn studie dan naar binnen gericht. Of misschien was ik het zelf wel, naar binnen gericht. Hoe activistisch of profetisch ben ik eigenlijk? Hoe belangrijk is het om dat te zijn?
"Door alles wat ik leer kijk ik anders terug op mijn studie"
testkaartVerder lezen
'Geloof jíj in God?'urt, vragen stellen, gewoon maar zijn. Je voelt het aan den lijve: het is vreemd. Soms vind ik het ook echt ongemakkelijk. Dan zet ik mijn hoofd ‘uit’. En dan er maar gewoon doorheen gaan.
Werk
Het is pionieren hier. Geen kantoor, maar werken met vrijwilligers. Activiteiten in het weekend (maar niet altijd) en soms op een avond. Een vaste groep om mee te werken heb ik niet. Het is vissen naar meer aansluiting en meer mogelijkheden om mee te doen. Het is zoeken. Een eigen netwerk zien op te bouwen. Dat is in Nederland al lastig, en al helemaal in een andere cultuur. Hoe richt ik zinvol mijn tijd in?
Maar wat is ‘zinvol’?vet
In Rotterdam leerde ik theologen kennen die naast mensen gingen staan, het leven deelden, en samen zochten naar een beter bestaan. Zo iets doe ik hier ook. Het Braziliaanse leven delen, als buitenstaander, als vreemde. Langzaam kennis nemen van een andere manier van doen, een andere manier van leven. Vriendschap opbouwen. Relaties leggen. Het gaat langzaam, érg langzaam. Ik grap tegen de Brazilianen dat ik als een kind ben, ik moet alles leren. Ik ben veel alleen, dat is moeilijk. Gelukkig is er skype en netflix.
Langzaamaan krijg ik steeds meer beeld van het werk van CEBI. De mensen die er deel van zijn, de verschillende verhalen, de cursussen. CEBI is geen vastomlijnde organisatie, maar bestaat uit talloze vrijwilligers door het hele land die allemaal op eigen wijze vorm geven aan contextueel Bijbellezen. Per persoon verschilt dat dus ook en leggen mensen andere accenten. Maar altijd gaat het om bevrijding en transformatie, betrokken op mensen en de maatschappij.
En zo ga ik voort. Lerend, kijkend.
Het is mooi, past ook bij de methode. ZIEN, dat is de eerste stap van contextueel Bijbellezen. En ondertussen lees ik, studeer ik, probeer ik op te schrijven wat ik zie. Ik vind het leuk de social media te gebruiken. Ik heb nog steeds taalles, om mijn taalbeheersing te verbeteren.
Brazilië is een heftig land. Het is prachtig en lelijk tegelijk. Mooie natuur, hartelijke mensen, rijkdom. En tegelijk vreselijke armoede, drugsgeweld, mensen die noodgedwongen op straat moeten leven, corruptie. De verschillen zijn groot.
De kerk is een vluchtplek. Een plek om het even te vergeten. CEBI probeert mensen te leren dat daarnaast de kerk, de geloofsgemeenschap, ook een actie-plek kan zijn. Een plek om iets met elkaar te doen en te veranderen. Om uit de verlamming te komen, hoe lastig en onmogelijk het soms lijkt.
Taizé
Ik had de kans om een Taizé fraterniteit op te zoeken in de buurt van Salvador. Zo bijzonder! Een fraterniteit is een klein groepje broeders dat is uitgezonden om elders in de wereld werkzaam te zijn. Dit zijn vaak plekken in de marge. Taizé broeders wonen al vijftig jaar in Brazilië. Dom Helder Camara heeft Fr. Roger daar toe uitgenodigd. Na wat omzwervingen zijn ze terecht gekomen in Alagoinhas. Ze wonen in een arme buurt en delen het leven met haar bewoners. Er is een prachtige kerk en kapel gekomen en je kunt er te gast zijn. En dat deed ik. Meebidden met het dagelijks gebed, het zingen van de vertrouwde Taizé liederen. Wel allemaal in het Portugees. De Taizé broeders zijn betrokken geweest bij het werk van de basisgemeentes en er lag ook een stapel aan CEBI boekjes. Er is contact met de plaatselijke CEBI groep én met een círculo bíblico in de wijk. Ik kom er zeker terug!
Ontspanning
Zo gaat mijn werk een beetje. Ontmoetingen, verbinden, open zijn voor wat op je pad komt.
Het is fijn om te sporten. Uit mijn hoofd en lekker bewegen. Ik ben begonnen met circuit training in een sportschool dichtbij mijn huis. Ik probeer dagelijks te gaan. Daarnaast zijn er yoga instructiefilmjes via youtube te vinden en heb ik een yogamat aangeschaft. Hij ligt naast mijn gebedskrukje dat ik kocht in Alagoinhas.
Na negen maanden Brazilië, voel ik me eigenlijk meer Nederlandse dan aan het begin. Wat zijn we anders. Het is een rijkdom om van dat andere te mogen leren. Maar het is ook fijn om straks even in Nederland te zijn. Op vertrouwde bodem. Om familie en vrienden te zien, gemeentes te bezoeken en collega’s te ontmoeten. Tot ziens!Wonen
Ik heb besloten mijn spullen niet meer over te laten komen. Ik woon in een gemeubileerd appartement en heb genoeg persoonlijke spulletjes in de koffer mee kunnen nemen. Een vracht laten verschepen is een ongelofelijk regel gedoe, en ik vind het wel best. Net zo makkelijk.
Leven in de tropen betekent dat ik elke dag mijn gezicht insmeer met factor 50 voor ik naar buiten ga en dat mijn zonnebril standaard in mijn tas zit. Ik word super bruin en mijn haar blonder. De airco heb ik laatst voor het eerst aan gedaan. Wat een heerlijke luxe! Het wordt hier nu zomer, wat betekent dat het nog een tikkeltje warmer gaat worden…
Mijn taalkennis is aardig op peil. Ik vind het een klein wonder, zo’n andere taal leren. Ik kan mensen nu aardig verstaan. Eén op een gaat het goed. Het hangt ook af van het onderwerp. Ik voer hele gesprekken met mijn vaste taxichauffeur. In een groep, waar mensen snel én door elkaar heen praten, blijft het lastig. Het is work in progress. Maar ik kan me nu redden, en dat is al heel mooi.
Leren
Door alles wat ik leer kijk ik anders terug op mijn studie. Hoe maatschappij betrokken was die? Het lijkt hier bij CEBI de basishouding te zijn. Altijd op staan voor onrecht, daar zijn waar het mis zit en iets doen. Christen zijn ís doen, is zoeken naar het Koninkrijk van God en daar ook daadwerkelijk aan mee werken. Zoals de oecumenische missie in Mato Grosso do Sul van afgelopen oktober. CEBI was één van de hoofdorganisatoren. Naast de inheemse bevolking in Mato Grosso do Sul gaan staan. Want ze werden bedreigd met geweld. Wat was mijn studie dan naar binnen gericht. Of misschien was ik het zelf wel, naar binnen gericht. Hoe activistisch of profetisch ben ik eigenlijk? Hoe belangrijk is het om dat te zijn?
Er was een uitzondering: onze exposure week in Rotterdam. Meelopen bij het oude wijken pastoraat, logeren bij gastgezinnen in achterstandswijken. Aan den lijven voelen hoe het leven er is, kijken, meedoen, vragen stellen, er zíjn. Een exposure noemden we dat. Soms vind ik mijn uitzending net één grote exposure. Het steeds opnieuw gast zijn bij mensen, opmerken wat er gebeurt, vragen stellen, gewoon maar zijn. Je voelt het aan den lijve: het is vreemd. Soms vind ik het ook echt ongemakkelijk. Dan zet ik mijn hoofd ‘uit’. En dan er maar gewoon doorheen gaan.
Werk
Het is pionieren hier. Geen kantoor, maar werken met vrijwilligers. Activiteiten in het weekend (maar niet altijd) en soms op een avond. Een vaste groep om mee te werken heb ik niet. Het is vissen naar meer aansluiting en meer mogelijkheden om mee te doen. Het is zoeken. Een eigen netwerk zien op te bouwen. Dat is in Nederland al lastig, en al helemaal in een andere cultuur. Hoe richt ik zinvol mijn tijd in?
Maar wat is ‘zinvol’?
In Rotterdam leerde ik theologen kennen die naast mensen gingen staan, het leven deelden, en samen zochten naar een beter bestaan. Zo iets doe ik hier ook. Het Braziliaanse leven delen, als buitenstaander, als vreemde. Langzaam kennis nemen van een andere manier van doen, een andere manier van leven. Vriendschap opbouwen. Relaties leggen. Het gaat langzaam, érg langzaam. Ik grap tegen de Brazilianen dat ik als een kind ben, ik moet alles leren. Ik ben veel alleen, dat is moeilijk. Gelukkig is er skype en netflix.
Langzaamaan krijg ik steeds meer beeld van het werk van CEBI. De mensen die er deel van zijn, de verschillende verhalen, de cursussen. CEBI is geen vastomlijnde organisatie, maar bestaat uit talloze vrijwilligers door het hele land die allemaal op eigen wijze vorm geven aan contextueel Bijbellezen. Per persoon verschilt dat dus ook en leggen mensen andere accenten. Maar altijd gaat het om bevrijding en transformatie, betrokken op mensen en de maatschappij.
En zo ga ik voort. Lerend, kijkend.
Het is mooi, past ook bij de methode. ZIEN, dat is de eerste stap van contextueel Bijbellezen. En ondertussen lees ik, studeer ik, probeer ik op te schrijven wat ik zie. Ik vind het leuk de social media te gebruiken. Ik heb nog steeds taalles, om mijn taalbeheersing te verbeteren.
Brazilië is een heftig land. Het is prachtig en lelijk tegelijk. Mooie natuur, hartelijke mensen, rijkdom. En tegelijk vreselijke armoede, drugsgeweld, mensen die noodgedwongen op straat moeten leven, corruptie. De verschillen zijn groot.
De kerk is een vluchtplek. Een plek om het even te vergeten. CEBI probeert mensen te leren dat daarnaast de kerk, de geloofsgemeenschap, ook een actie-plek kan zijn. Een plek om iets met elkaar te doen en te veranderen. Om uit de verlamming te komen, hoe lastig en onmogelijk het soms lijkt.
Taizé
Ik had de kans om een Taizé fraterniteit op te zoeken in de buurt van Salvador. Zo bijzonder! Een fraterniteit is een klein groepje broeders dat is uitgezonden om elders in de wereld werkzaam te zijn. Dit zijn vaak plekken in de marge. Taizé broeders wonen al vijftig jaar in Brazilië. Dom Helder Camara heeft Fr. Roger daar toe uitgenodigd. Na wat omzwervingen zijn ze terecht gekomen in Alagoinhas. Ze wonen in een arme buurt en delen het leven met haar bewoners. Er is een prachtige kerk en kapel gekomen en je kunt er te gast zijn. En dat deed ik. Meebidden met het dagelijks gebed, het zingen van de vertrouwde Taizé liederen. Wel allemaal in het Portugees. De Taizé broeders zijn betrokken geweest bij het werk van de basisgemeentes en er lag ook een stapel aan CEBI boekjes. Er is contact met de plaatselijke CEBI groep én met een círculo bíblico in de wijk. Ik kom er zeker terug!
Ontspanning
Zo gaat mijn werk een beetje. Ontmoetingen, verbinden, open zijn voor wat op je pad komt.
Het is fijn om te sporten. Uit mijn hoofd en lekker bewegen. Ik ben begonnen met circuit training in een sportschool dichtbij mijn huis. Ik probeer dagelijks te gaan. Daarnaast zijn er yoga instructiefilmjes via youtube te vinden en heb ik een yogamat aangeschaft. Hij ligt naast mijn gebedskrukje dat ik kocht in Alagoinhas.
Na negen maanden Brazilië, voel ik me eigenlijk meer Nederlandse dan aan het begin. Wat zijn we anders. Het is een rijkdom om van dat andere te mogen leren. Maar het is ook fijn om straks even in Nederland te zijn. Op vertrouwde bodem. Om familie en vrienden te zien, gemeentes te bezoeken en collega’s te ontmoeten. Tot ziens!
