Na acht jaar oorlog in Syrië is er nog steeds geen uitzicht op vrede. Er zijn nog altijd gebieden waar gebombardeerd of gevochten wordt. In andere gebieden is de oorlogsdreiging minder en wordt geprobeerd weer een leven op te bouwen. Voor veel van de 6,5 miljoen intern ontheemden rest niets beters dan terug te keren naar hun oorspronkelijke woonplaats. Zonder steun is de toekomst donker. Wij bidden voor hen.
Rima Fadel is 28 en woont in het noorden van Libanon. Een paar jaar geleden overleed haar goede vriend Joe. Ze was boos op God en ging niet meer naar de kerk. Ze kon niet begrijpen waarom Joe op zo´n jonge leeftijd moest sterven. Toen werd ze zelf ziek.
Gisterenavond landden we om 00.45 uur op Schiphol, moe maar zeer voldaan. De eerste berichtjes stromen al weer binnen in de groepsapp van lekker geslapen, tot kinderen al weer naar school gebracht.Na een intensieve week samen is het toch wat lastig om elkaar los te laten. Wat bracht de laatste dag ons in Libanon.
Deze blog ontstaat op de laatste avond in het guesthouse. Terug van een dag vol nieuwe indrukken. Het valt niet mee om een blog te schrijven met volle hoofden en vermoeidheid. De een begint, de schrijven, de andere vult aan en na een avond de laptop doorgeven is het dan toch gelukt.
Tijdens het Taizé event maak je heel wat mee... Van gezamenlijke maaltijden in een parkeergarage tot samen een poging doen om een kaars brandend te krijgen met een hoge geestelijke. Hoe vergaat het Lisa en Wilma momenteel in Beirut? Zij doen hun verslag van de afgelopen twee dagen.
De jongeren zijn inmiddels in vier groepen opgesplitst en ondergebracht bij gastgezinnen in vier verschillende kerkelijke gemeenten. Debbie, Carline en Hanneke zijn ondergebracht in een klooster omringd met cederbomen en uitkijkend op het dal en de bergtoppen bedekt met sneeuw.
Vrijdagochtend 22 maart. Aan een lange tafel op de idyllische patio van ons guesthouse in een van de buitenwijken van Beiroet schrijft Sandra een blog. Ze blikt terug op gisteren en onze eerste ochtend in Libanon.