Doorgaan naar hoofdinhoud subline-curl

Zal Libanon weer als een feniks uit de as herrijzen?

Hoe is het voor Libanezen in Nederland om te zien wat er met hun vaderland gebeurd? Elena El Kalaani (24) heeft een Libanese vader en een Nederlandse moeder. De explosie in Beiroet raakt haar diep. Ze zocht contact met Giro555 en nam op de actiedag plaats in het belteam. Ze wilde iets doen voor haar veerkrachtige vaderland, waar ze zo trots op is.

Vader vluchtte vanwege de burgeroorlog

Elena vertelt hoe haar vader tijdens de burgeroorlog in Libanon naar Nederland gevlucht is, samen met zijn broertje van zeven. “Met een boot gingen ze naar Cyprus en van daaruit met het vliegtuig naar Nederland. Hij was toen 22 jaar en kreeg snel asiel.” Hij werd verliefd en trouwde met een Nederlands meisje. Ook zijn ouders en drie andere broers kwamen naar Nederland. Haar vader runt inmiddels samen met zijn broers zijn eigen bedrijf. Elena is trots op haar vader: “Hij sprak van huis uit Libanees, een dialect van het Arabisch. Maar hij heeft in Libanon bij de nonnen op een hele goede Engelssprekende school gezeten.” Elena kent Libanon zelf ook goed omdat ze er als gezin ieder jaar op vakantie gaan, al kon dat dit jaar niet vanwege corona.

Trots op Libanon

Ze is er trots op om half Libanees en half Nederlands te zijn: “Ik heb het beste van twee werelden.” Geboren en getogen in Bussum is Elena dankbaar in een land te wonen “waar alles zo goed geregeld is, waar iedereen naar school kan gaan en zoveel kansen krijgt.” Toch gaan haar ogen glimmen als ze over Libanon praat, vier keer kleiner dan Nederland: “Binnen een uur kan je vanaf het strand op de ski-piste staan. De mensen zijn er ook heel bijzonder: ze leven heel intens, alsof het de laatste dag van hun leven is. Ze hebben veel liefde voor elkaar en zijn heel graag samen. Als er wordt gekookt ben je altijd welkom om aan te schuiven. Daar hoef je geen afspraak voor te maken, zoals in Nederland. Mensen hebben alles voor elkaar over. Daar ben ik heel trots op.”

De explosie in Beiroet

Maar haar gezicht betrekt als ze over de explosie praat. Ze hoorde het thuis via een Whatsapp bericht van haar vader: “We zaten lang in onzekerheid. We belden hysterisch één voor één onze familie en vrienden op.” Niemand wist wat er precies gebeurd was, waardoor de explosie ontstaan was en hoe groot het was. Maar al snel kregen ze allerlei filmpjes binnen. “Toen pas kreeg ik door hoe erg het was”, zegt ze terwijl ze vol schiet. “Mijn moeder en ik zijn meteen naar mijn Libanese oma gereden die in Amsterdam woont. Zij heeft al zoveel meegemaakt. We gingen samen Libanese zenders kijken.” Ze zag schokkende beelden, die haar nog steeds diep raken: “We huilen nog iedere dag. Op allerlei momenten schieten we vol. We weten dat we geluk hebben, dat wij het hier goed hebben, maar aan de andere kant voelen we ons ook schuldig. We willen iets doen, maar weten niet wat. Het is heel gek: de Libanezen in Libanon willen daar weg, en de Libanezen in het buitenland willen terug, aan de slag.” Maar vanwege corona wordt er beperkt gevlogen op Beiroet. Het is duur en wordt ook afgeraden. De dag voor de explosie, gingen restaurants en stranden weer dicht, omdat het aantal corona-besmettingen te veel omhoog ging. Elena’s vriendin in Libanon mist drie vrienden. Van één is al bekend dat hij omgekomen is.

Zelf iets willen doen voor Beiroet

Toen Elena hoorde dat er een landelijke actie voor Beiroet zou komen, vroeg ze Giro555 of ze vrijwilligerswerk zou kunnen doen. Zo kwam ze in het belpanel terecht, waar mensen op de actiedag hun giften telefonisch konden doorgeven. Ook andere Libanezen zijn actief. Een groep Libanese studenten hebben via een actie op Instagram hulpgoederen verzameld en naar Beiroet gestuurd.

Nederlandse ambassadeursvrouw verdiend onderscheiding

Elena vindt het heel verschrikkelijk dat de vrouw van de Nederlandse ambassadeur is omgekomen door de explosie: “Mijn vader heeft haar meermalen ontmoet. Deze vrouw werkte zelf ook op de ambassade. Ze heeft kinderen van mijn leeftijd. Dat zij door zoiets onzinnigs moet overlijden….. Dat had nooit mogen gebeuren! Zij was echt een engel, zo’n lieve vrouw met zo’n groot hart! Tot onze grote verrassing heeft ze nu ook nog haar nieren aan Libanezen gedoneerd! Wij zouden graag willen dat deze vrouw een onderscheiding krijgt, omdat ze dat echt verdiend heeft.”

Elena wil zinvol werk doen

Door alles wat er nu gebeurd denkt Elena veel na over haar eigen toekomst. Eind van dit jaar hoopt ze haar studie international business af te ronden. “Ik ga straks niet zomaar solliciteren. Ik kijk bij vacatures van Rode Kruis. Ik wil werk doen waarbij ik mensen kan helpen. Dat zal mij zoveel meer voldoening geven, dan voor een bedrijf te werken die alleen winst wil maken.”

Libanese veerkracht

Elena is trots op de veerkracht van de Libanezen: “Libanon is zeven keer vernietigd en zeven keer herbouwd. Dit wordt de achtste keer. Libanon is als een feniks die steeds weer uit de as herrijst. De intense manier waarop Libanezen van hun land houden, heb ik nooit eerder gezien. Ze houden van Libanon alsof het een familielid is.” Elena vindt het lied van Majida el Roumi het mooiste: Beirut Set el Donya. (Engelse vertaling). Ook Elena zal ver komen door haar Nederlandse daadkracht en haar Libanese hart voor haar medemens...

Was deze informatie zinvol?
We hebben je feedback ontvangen, dankuwel!

Om deze pagina verder te verbeteren zijn wij benieuwd waarom u deze pagina wel of niet zinvol vond. U kunt ons helpen door de onderstaande vragen in te vullen.

Mogen we je contactgegevens voor eventuele verdere vragen? (niet verplicht)