Op bezoek bij Mwana Ukundwa
Deze zaterdag stopte onze bus voor het hek van Mwana Ukundwa. Meteen kregen we een brok in onze keel. We werden opgewacht door kinderen die voor elk van ons een roos hadden, als teken van liefde. Na een welkomstceremonie met zang en dans gingen we uiteen in vijf groepen. Elke groep vertelt.
De gehandicapte Leonice (door Aafke, Tett en Suze)
Is er hoop voor Leonice? Op zesjarige leeftijd werd Leonice haar been geamputeerd. Mwana Ukundwa ondersteunt met medisch zorg zoals ziekenhuisbezoek. Leonice woont met haar moeder, twee broertjes en oudere zus in een zeer armoedig lemen huis met een deels open dak. Door ziekenhuisbezoek schiet school er vaak bij in. Ze heeft geen dromen. Is er hoop? Wij weten het niet, maar we zijn blij dat er in ieder geval iemand is die naar haar omkijkt.
Gezin in armoede (door Jeanet, Ria en Onne)
We ontmoeten een gezin bestaande uit man, vrouw en zeven kinderen. Vier jaar geleden waren ze arm en de man dronk veel alcohol. Mwana Ukundwa nodigde hem uit om deel te nemen in een sociale leergroep. Hij leerde om boer te worden en zichzelf en de gemeenschap te onderhouden. Hij kreeg ruimte in zijn hart en geest. Ook kreeg hij een lening om bananen- en avocadobomen te planten. Nu vier jaar later kan hij een nieuw huis voor zijn gezin én zijn arme buurvrouw bouwen.
Een toekomst met hiv/aids (door Willy, Hilda en Maaike)
Als je besmet bent ga je dood, waarom zou je nog moeite doen om te leven? Zo voelde Christine (51) zich toen aan het licht kwam, na de dood van haar man, dat zij en drie van haar vier kinderen besmet waren met hiv/aids. Na een periode van moedeloosheid kwam ze in contact met Mwana Ukundwa. Daar zag ze dat leven met hiv/aids wel toekomst heeft. Met medicijnen en praktische hulp zoals een koe en kennis over het verbouwen van gewassen, heeft ze haar leven weer op de rit. Hun gezondheid is stabiel en de kinderen gaan naar school. Een hoopvol bezoek!
De kleine bibliotheek (door Gerrit, Dirk en Gerdine)
De kleine bibliotheek was propvol met kinderen, zeker een stuk of zestig. Trots hielden ze de boeken omhoog. Op de vraag wat hun favoriete boek was, kregen we veel titels om onze oren. Het boek, genaamd ‘Whoever you are’ van de tienjarige Samuel sprong er tussen uit. Op de vraag waarom dit zijn favoriete boek was, antwoordde hij: “Het maakt niet uit wie je bent, hoe je eruit ziet, we zijn allemaal gelijk, we moeten elkaar geen pijn doen. Daar gaat dit boek over.” We zijn weer een prachtige levensles rijker!
Samen sterk (door Mineke, Afke en Anne)
Buiten de stad bezochten we een zelfhulpgroep van twintig vrouwen en twee mannen. Een van de vrouwen vertelde dat ze verslaafd was aan alcohol en op straat leefde met twee jonge kinderen. Via Mwana Ukundwa mocht ze zich aansluiten bij deze groep die samen casave verbouwt en de winst deelt. Hierdoor kwam ze uit de armoede en gaan haar kinderen nu naar school. Samen hebben we in de buitenlucht gezongen en gebeden. De saamhorigheid die we voelde en het succes van deze samenwerking maakte diepe indruk.
We sloten de dag af met een ceremonie vol met zang, dans en speeches. De dansers nodigen ons uit op de dansvloer. We voelden ons wat houterig, maar door de stralende lach van de dansers lieten we onze schroom varen.
