Met een speciaal herstelfonds helpt Kerk in Actie verwoeste kerken en kerkelijke gebouwen in Syrië te herstellen. Een herbouwde kerk geeft Syriërs hoop en moed om terug te keren en het leven in eigen dorp of wijk weer op te pakken.
Een maand na de verwoestende aardbeving is Noord-Syrië nog altijd ontredderd. Kerken bieden onverminderd hulp aan mensen die huis en haard verloren. Pepijn Trapman, operationeel directeur Kerk in Actie: “Zij zijn een veilige haven in een oceaan van angst en verdriet.”
Samen met de Raad van Kerken in het Midden-Oosten werkt Kerk in Actie mee aan het herstel van kerken, scholen en kerkelijke instellingen die tijdens de oorlog in Syrië verwoest zijn. Uitgezonden medewerker Wilbert van Saane zag met eigen ogen hoe kerken en kerkelijke gebouwen in Aleppo opgebouwd worden.
Docent systematische theologie en missiologie
Samen met de Midden-Oosten Raad van Kerken (MECC) werkt Kerk in Actie mee aan het herstel van kerken, scholen en kerkelijke instellingen die tijdens de oorlog in Syrië verwoest werden. Het doel van dit project is om christelijke gemeenschappen nieuwe hoop te geven. Van 7-11 november 2022 maakte ik, met een team van de MECC, een rondreis langs een aantal van deze projecten. Dit is het tweede deel van het reisverslag van Wilbert van Saane, uitgezonden medewerker van Kerk in Actie in het Midden-Oosten.
Borderline Lesvos, partner van Kerk in Actie, helpt vluchtelingen die vastzitten op het Griekse eiland Lesbos. Coördinator Alice ziet de spanningen op het eiland almaar toenemen. “We zien hier dagelijks de bewijzen van pushbacks. Vluchtelingen wordt vaak hardhandig de toegang tot Europa geweigerd.”
Al twintig jaar maakt ze zich hard voor kwetsbare mensen op de vlucht. Het idee dat ze daarmee de wereld verandert, heeft Alexandra niet meer. Het Europese afschrikbeleid boort haar hoop finaal de grond in. “Ik doe geen oog dicht.”
Maak kennis met Ibrahim, Ilana, Asif en Dunia. Vier – van de maar liefst vijftigduizend – vluchtelingenkinderen in Griekenland. Kerk in Actie ondersteunt hen met zorg, voedsel, kleding, zorg en onderwijs en waar mogelijk een betere plek.
Ze woonde in Afghanistan, maar moest op de vlucht voor het geweld in haar land. Ilana (18) woont nu met haar familie op Lesbos. Alle onzekerheid maakt haar gek, hun asielaanvraag is al drie keer afgewezen. Terugkeren is geen optie. Maar wat dan? “Ik hoop dat ik ooit als mens wordt gezien, en niet alleen als vluchteling.”
Sinds de vluchtelingenstroom naar Griekenland begon, werkt Lexia op Lesbos. Langzamerhand verliest ze de moed door al het onrecht dat vluchtelingen wordt aangedaan. Door het eindeloze wachten in afgesloten kampen dreigen zij alle hoop te verliezen. “Europa, dóé iets!”
Vluchtelingen die in Griekenland aankomen, wacht niet het welkom waarop ze hoopten. Soms worden ze meedogenloos teruggeduwd de zee op. Mensen die hen willen helpen, riskeren een boete. Journalisten die over hun situatie willen schrijven, wordt de mond gesnoerd. “Dit verhaal mag niet worden verteld.”