Vaak wordt er aan mij gevraagd naar ‘thuis’. Dat gaat dan in de meeste gevallen over Nederland. Vanmorgen nog in de sportschool vroeg iemand ‘ga je deze maand nog naar huis, voor de kerstdagen?’ Ik merk dat ik op zulke moment altijd even moet schakelen. Naar huis? Maar ik ben thuis. Oh, ja, Nederland.
Onderweg naar het werk en naar huis zie ik ze elke dag: bedelaars. Op vrijwel elk kruispunt met stoplichten staat wel iemand. Met een zelfgemaakt kartonnen bord: werkloos, honger, help. Vaak ook op een humoristische manier verwoord om extra aandacht te trekken.
Ze was 19 jaar, eerstejaars student aan de Universiteit van Kaapstad. Ze wilde studeren, en de wereld zien. Maar ze maakte de fout om op klaarlichte dag een pakketje op te gaan halen bij het postkantoor. Daar werd Uyinene Mrwetyana op 2 september verkracht en vermoord door de baliemedewerker. Een week later pas werd ze gevonden.
Afgelopen weken waren we weer op werkverlof in Nederland. Voor de verandering een keer in de zomer. Heerlijk, even weg van de winterse kou (en vroege duisternis) in de Kaap.
Sinds een tijdje ben ik samen met een collega bezig met het voorbereiden van een nieuw project Contextueel Bijbellezen. Met een groep jongeren uit verschillende wijken rondom Kaapstad willen we een half jaar lang oude verhalen opnieuw gaan ontdekken.
Over precies 7 weken ben ik weer even met werkverlof in Nederland, van 11 juni t/m 2 juli 2019. Ik ben gedurende die weken ook beschikbaar om wat te delen van mijn werk in Zuid-Afrika.
Ik merk bij mezelf dat ik graag van betekenis wil zijn in het leven, en dat ik dat vaak zoek in grote dingen. Desmond Tutu zei: doe jouw eigen kleine goede daad waar je bent. Al die kleine beetjes zullen met elkaar uiteindelijk de wereld overweldigen.
Vandaag moest ik ineens denken aan een kakkerlakkensituatie (leuk woord voor scrabble) van vorig jaar, en het leek me leuk om te delen. Misschien wat onsmakelijk, dus lees even niet verder als je nog moet eten.