Colombiaanse universiteit is een geschenk
Jeannet Bierman geeft aan een Colombiaanse universiteit in Cali les. Via haar weblogs laat ze lezers graag met kennismaken met haar theologiestudenten met heel verschillende achtergronden en visies.
Ik vind het elke keer weer bijzonder om te zien hoe vriendschappelijk al die verschillende studenten toch met elkaar optrekken. Hoe ze elkaar de ruimte geven. Ik schreef al eerder dat ze me geregeld weten te verrassen door hun openheid. Neem bijvoorbeeld Sasha.
Het verhaal van studente Sasha
Sasha loopt hier rond alsof ze hier al jaren studeert. Toch is ze pas een paar maanden
geleden begonnen met haar studie. Ze is sociaal, zoals trouwens verreweg de meeste
studenten, en loopt over van energie en geloof. Ze is 32 jaar. Het is haar droom om na haar studie een opvanghuis voor alleenstaande moeders te beginnen. Ze vertelt:” Op het ogenblik ben ik mantelzorger voor mijn opa. Ik woon samen met hem en ik geniet ervan dat we elkaar beter leren kennen. Mijn ouders zijn allebei Colombiaans, maar ik ben geboren in New York.
Een heftige periode in de VS
Mijn vader ging naar de Verenigde Staten om te studeren en mijn moeder kwam daar aan zonder documenten. Zij werden verliefd, trouwden en kregen al snel twee kinderen. Mijn broer en ik zijn vaak verhuisd. Ik weet niet beter of we gingen altijd met mijn moeder op bezoek bij mijn vader in de gevangenis. Als zij het even (of soms langere tijd) niet meer aankon, dan werden wij ondergebracht in een opvanghuis of bij familie. Met een tante ging ik af en toe naar de rooms-katholieke kerk. Daar is een basis gelegd voor mijn geloof in God. Toch vond ik daar geen rust en ging ik net als mijn vader helemaal op in alcohol en drugs. Na een heftige periode met verschillende mislukte relaties, is het me gelukt om van de drugs en de drank af te komen. Ik begreep steeds beter dat God mij nooit had losgelaten en dat Hij wilde dat ik Jezus zou gaan volgen.
Verhuizing naar Colombia
Af en toe ging ik op bezoek bij familie in Colombia. Ik voelde me ondanks al mijn problemen
ook daar, in Colombia, meer thuis dan in de Verenigde Staten. Op een gegeven moment heb
ik de knoop doorgehakt: 3 jaar geleden ben ik verhuisd naar Colombia, naar Cali. Daar leerde ik een Pinkstergemeente kennen, die mij geweldig goed heeft opgevangen. Ik heb er veel vrienden gemaakt en de gemeenschap is me heel wat waard. Toch denk ik af en toe, als we weer lijsten moeten maken van demonen en afgoden die we moeten bestrijden, dat dát toch de kern van het geloof niet kan zijn.
Theologie studeren
Ik lees graag in mijn Bijbel en wil graag meer weten over het geloof en hoe ik Jezus nog meer kan volgen. Bij mij groeide het verlangen om theologie te gaan studeren. Maar hoe en waar? Een vriend wees me op deze Baptisten Universiteit. Omdat het nog zomervakantie was trof ik daar maar één docent. Zij vertelde zó enthousiast over de studie, dat ik me meteen wilde inschrijven voor het nieuwe semester. En nu ervaar ik het elke dag als een ongelooflijk groot geschenk, dat ik hier mag studeren. De docenten maken me gevoelig voor andere en nieuwe kanten van het geloof: hoe je de Bijbel op verschillende manieren kunt gelezen; hoe de geschiedenis van Colombia daarbij een belangrijke rol speelt en hoe dat ook weer gevolgen heeft voor onze manier van kerk-zijn. Toch hoop ik mijn Pinkstergemeente trouw te blijven. Daar heb ik veel vrienden en ook daar voel ik me thuis.
Inheemse vrouwen
Maar ik leer niet alleen binnen de muren van de universiteit. Via de colleges Praktische
Theologie krijg ik de kans om in het dorp Silvia, zo’n 3 uur rijden van stad Cali, mee te doen aan een workshop met inheemse vrouwen. De tradities van deze vrouwen hebben mooie maar ook lelijke kanten. Sommige vrouwen krijgen niet de kans om zich te ontplooien, terwijl ze vaak
heel sterk zijn en over veel talenten beschikken. We lezen een verhaal uit het Oude
Testament, Richteren 19: een man laat het gebeuren dat zijn vrouw wordt verkracht en
vermoord. Ik ben verbaasd dat sommige vrouwen het verhaal niet kennen en kom tot de
ontdekking dat niet alle vrouwen christelijk zijn. We luisteren naar elkaars verhalen van pijn
en ook van blijdschap. Wat hebben we dan veel gemeenschappelijk. Als we aan het eind
van de dag met elkaar bidden, ben ik ontroerd dat we dat samen kunnen doen. Wat is het fijn
dat ik door de ervaringen van deze dag een aantal vooroordelen over boord kan gooien.”
Jeannet Bierman, Cali
