Leila uit Afghanistan zat zelf jarenlang in een Grieks opvangkamp. Inmiddels heeft ze een verblijfsvergunning voor Nederland. Vanuit de TussenVoorziening van INLIA, partner van Kerk in Actie, in Eelde smeekt ze haar nieuwe landgenoten hun harten te openen voor de mensen uit het afgebrande Moria en de andere kampen.
Ze had het al in haar hoofd toen ze 10 was: later als ze groot was, zou ze mensen in arme landen gaan helpen. Astrid Swadberg, verpleegkundige bij INLIA, heeft het ideaal uit haar jeugd ruimschoots waargemaakt. Ze werkte op de Mercy Ships voor de kusten van Togo, Senegal, Madagaskar en Zuid-Afrika en in de sloppenwijken van Brazilië.
Vrouwen in de opvang produceren honderden mondkapjes voor gasten, medewerkers en vrijwilligers van alle INLIA-locaties. Tijdens het naaien wordt er Nederlands geoefend.
Ze schuift het onderste luikje een centimeter of tien open. Daar kan ze dan nét de envelop met het leefgeld en de brief met de nieuwste corona-instructies doorheen steken. Door het raam van de bouwkeet glimlacht ze nog even naar de man die het aanneemt. Geen handdruk, geen schouderklopje. “Je moet er niet aan denken dat we het coronavirus hier krijgen”. INLIA, partner van Kerk in Actie, neemt vele maatregelen om gasten en medewerkers te beschermen.
“We hebben er zeker geen spijt van”, zegt Bert Vastenburg opgeruimd. De voorzitter van Stichting Op ’t Stee blikt terug op de overdracht van de ‘bed, bad, brood’-opvang in Emmen aan INLIA-Projecten, bijna een jaar geleden.
Piiiieeeewwwww BAM!! Omid kan het geluid van een inkomende raket nog precies nadoen. Het is 22 jaar geleden – hij was slechts 5 jaar oud – dat zijn gezin Afghanistan ontvluchtte, maar dat geluid weet hij nog. De Taliban veroverden toen de plaats waar het gezin woonde.
“Hoe lang het geleden is, dat mijn dochter is geëxecuteerd? 4 jaar en 4 maanden.” In de korte stilte die valt, weet ik zeker dat Shole Pakravan ook het aantal dagen en uren exact weet. Shole stond in de vroege ochtend van 25 oktober 2014 buiten de gevangenis in Teheran toen aan de andere kant van de muur haar dochter werd gedood. Opgehangen.
Het is nog donker in Galveston, Texas, als Aïsha die ochtend om half zes wakker wordt gemaakt. Er komt een vrouw binnen; Aïsha moet pakken, zij en haar kinderen moeten weg. De mededeling komt uit het niets. Aïsha is Galveston omdat haar dochtertje Layla en zoontje Karim bij een bombardement in Syrië ernstige brandwonden hebben opgelopen.