Afscheidsmarathon
Als iemand de laatste tijd vroeg ‘Hoe gaat het met je?’, dan antwoordde ik heel vaak iets met ‘intens’. Sinds november staat alles in het teken van afscheid nemen. En dat voelt niet als een korte sprint, maar als een lange marathon. Afscheid nemen is topsport.
Door: Henriette Nieuwenhuis
Vanaf november begonnen ‘de laatste keren’ in mijn werk als predikant in de Protestantse Gemeente ’s-Heerenberg-Zeddam. De laatste keer gespreksgroep ‘Op verhaal komen’, Samen eten, oecumenische gespreksgroep, kinderclub, enz. Een maand later kwamen daar nog meer activiteiten voor het laatst bij: Pelgrimswandelingen, kerkenraad, Klavertje 4 overleg, Kinderkerstfeest, Kerstnacht, Kerstmorgen, enz. Regelmatig kreeg ik lieve presentjes of mooie woorden. Meestal kon ik dat zonder tranen meemaken, want zei ik erbij: ‘Op 12 januari is het echte afscheid. Nu zeg ik alleen dankjewel’. Maar soms overvielen me opeens de emoties.
Ook op andere terreinen van mijn leven startte het afscheid. Voor de laatste keer mijn sportclubje Pilates, met vrienden afspreken, de laatste voetbalwedstrijd van onze jongens Bram en Joren bij hun club VV Montferland, de afscheidsdienst van mijn man Karel als kerkelijk werker bij de Protestantse Gemeente Perki Nederland, enz. Wat een afscheidsmarathon.
Extra intens
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ons gezin vaker zo’n afscheidsmarathon heeft gelopen en ook al eens eerder een paar afscheidssprintjes heeft getrokken. Ik heb van 2011-2019 in Indonesië gewerkt en gewoond, vanwege mijn werk als predikant met een diaconale opdracht bij de Christelijke Kerk van Zuidelijk Sumatra (GKSBS). Daar ben ik vervolgens mijn man Karel tegengekomen, die predikant is in de GKSBS en we zijn in 2014 getrouwd. Bram kwam er later dat jaar bij en Joren in 2016. Dus, we zijn al heel wat keren uitgezwaaid op een vliegveld. We weten wat afscheid nemen is, van werk, kerk, familie en vrienden. Wat wel ‘nieuw’ is dit keer, is dat we nu ook te maken hebben met de emoties van onze jongens. Dat besefte ik me pas voor het eerst toen voorjaar 2023 mijn schoonfamilie bij ons op bezoek kwam in Nederland. Toen zij weggingen, waren niet alleen Karel en ik verdrietig, maar ook onze jongens. Ook zij zitten in een afscheidsproces van school, van vrienden, van de buurt, van ons dorp en maken dat allemaal bewust mee. En dat maakt het nog eens extra intens.
Finishlijn
Maar ook al hebben wij een koffer vol met ‘afscheidservaring’, iedere marathon is opnieuw zwaar, heeft weer zijn eigen uitdagingen, dat doe je niet zo maar even. Maar gelukkig kent elke marathon een finishlijn. Ook aan dit afscheid komt een eind. We zien het parcours net voor de finish al liggen. Op 12 januari de afscheids-, bevestigings- en uitzenddienst in ’s-Heerenberg. Op 24 januari de laatste schooldag van de jongens. Het laatste weekend bij mijn ouders en dan op 27 januari take-off naar Indonesië waar Karel gaat werken als gemeentepredikant bij GKSBS Pugungraharjo en ik als predikant met een bijzondere opdracht voor Kerk in Actie/GZB in Indonesië.
Moge God, onze Vader, ons allen nabij zijn en omarmen tot het einde van de marathon.
Wil je Henriette volgen via haar blogs? Meld je dan aan voor de Kerk in Actie Nieuwsbrief, waar haar blogs in worden opgenomen.
Ja, ik meld me aan voor de nieuwsbrief
