Een weg zoeken in een andere wereld
"We zijn weer thuis, want we zijn ondertussen twee weken in Indonesië," schrijft Henriette Nieuwenhuis. "Niet dat we in Nederland niet thuis waren, maar het is zoals we de jongens altijd uitleggen: we hebben twee ‘thuizen’, in Nederland én in Indonesië. Hoewel dit tweede thuis vooral voor hen nog als een andere wereld voelt."
"Dat het voor de jongens nog als een andere wereld voelt wordt gelijk de eerste dag duidelijk. Het gaat er in de Indonesische badkamer anders aan toe dan in de Nederlandse. Hier douchen we niet, maar ‘mandiën’ we. Je hebt een grote bak gevuld met koud water. Daarin drijft een emmertje met steel. Die vul je met water en dat gooi je dan over je heen. Zo heerlijk verfrissend! Ook gebruik je hier geen wc-papier om je billen schoon te maken, maar water en dat mandi emmertje. ‘Ik ben al gewend aan het mandiën’ zei een van onze jongens na de eerste dag. En de ander: ‘Met water je billen schoonmaken gaat veel sneller, mama!’ Andere manieren dus in de badkamer, maar zo kan het ook.
Moskee
We verblijven de eerste tijd bij mijn schoonfamilie. Bij bulang (opa), tigan (oma) en bibi (tante). Ze wonen tegenover een moskee. Eén van de jongens vroeg bij het horen van de oproep tot gebed: ‘Is dat nu de moskee, mama?’ Ik: ‘Ja, wist je trouwens al dat het een persoon is die door de microfoon heen zingt?’ Hij: ‘Wel een apart liedje’. Even later als hij alle oproepen van gebed door elkaar heen hoort gaan: ‘Waarom doen ze het niet gewoon tegelijk dan. Dat lijkt me veel mooier!’ Best een goede tip, vind ik. Verder zijn ze nieuwsgierig naar wat er wordt gebeden en wat het betekent.
Onderweg
Toen we bij een collega-predikant waren vorige week en met elkaar in de auto ergens naar toe gingen, ging ds. Andri eerst bidden om Gods nabijheid voor onderweg. ‘Hé, dat doen wij nooit, mama, maar dat vind ik heel mooi’.
Wat ook anders is: met z’n drieën, vieren, vijven op de motor! Als het even kan, willen ze graag achterop met bibi, Karel of mij ergens naar toe. Maar ze verbazen zich dat hier kleine kinderen een scooter besturen! ‘Dat is toch levensgevaarlijk?’ Net als de gaten in de weg trouwens. Het is fijn dat er veel tolwegen bij zijn gekomen de afgelopen jaren, maar in het algemeen blijft het oppassen geblazen, want lang niet overal is de weg gatenvrij.
[tekst gaat door onder de foto]
Muggen
De muggen in hun tweede thuis vinden Bram en Joren maar niks. Hoewel we met z’n vieren in dezelfde slaapkamer slapen, gelukkig met airco, zijn vooral de jongens allebei regelmatig de pineut. Hopelijk komt deze week de klamboe binnen die we via via hebben besteld.
Rijst of?
In Indonesië eet men drie keer per dag rijst. Op zich is dat geen probleem voor ons. De Indonesische keuken is verrukkelijk: de groenten, kip, tempeh, saté, vis, enz. Maar qua ontbijt heeft een boterham met chocoladepasta of pindakaas meestal onze voorkeur. En dan heb ik het nog niet eens over de praktische redenen: een boterham smeren gaat sneller dan rijst in de rijstkoker doen en groente e.d. koken. Hoewel we nu nog in de vakantiemodus staan is een boterham straks in de ochtendspits heel wat praktischer.
Een andere wereld?
Zo vinden we samen opnieuw onze weg in ons Indonesische thuis. Veel is anders in Indonesië en toch ook weer niet. Ook hier jongeren vol testosteron: ze scheuren niet op fatbikes langs, maar op hun scooters en motoren. Ook hier loopt iedereen met een mobiele telefoon in de hand. Ook hier worstelen ouders met de schermtijd van hun kinderen. Ook hier is veel gedigitaliseerd (heel prettig voor bank- en immigratiezaken). Ook hier hebben mensen met armoede te maken. Ook hier kennen mensen vreugde en verdriet. Ook hier zoeken mensen hun weg in deze wereld."
