Een wezenlijk verschil maken in het leven van kinderen

In het armste land van Europa, Moldavië, worden veel kinderen aan hun lot overgelaten. Hun ouders vertrokken naar het buitenland om geld te verdienen of hebben troost gezocht in alcohol. Kinderen zwerven op straat, zonder de zorg en liefde die ze nodig hebben. Kerken en Youth for Christ, partner van Kerk in Actie, willen dat voorkomen en kinderen een betere toekomst geven. Kerk in Actie medewerkster Elise Kant was in Moldavië en zag hoe YfC met een klein budget toch een wezenlijk verschil maakt in het leven van kinderen.

Het zit er op. Ik zit dit te schrijven in het vliegtuig vanuit Kiev. Als ik rondloop op dat vliegveld begrijp ik opeens wat mensen bedoelen als ze zien hoe het in andere landen is en dat ze dat ook willen. Moldavië heeft voor ons een soort behaaglijk terug-in-de-tijd gevoel. Er zijn geen echte files, geen toeristen en al helemaal geen rolkoffers. Op straat ligt geen afval, de zijstraten zijn wel erg beroerd, maar de hoofdwegen zijn goed genoeg. Het is rustig, je kunt ´s nachts over straat en de mensen zijn lief en vriendelijk.

Armoede in dorpen
Maar onder een klein verguld laagje in Chisinau, weggelegd voor de happy few, ligt voor de rest van het land een wereld waar vooral niets te doen is. Er gebeurt niets. Er is geen werk. Er zijn niet veel paard en wagens meer, maar er zijn in de dorpen vooral geen mensen meer. "Heb je nieuwe vrienden gemaakt in de zomer?" vraagt Maria tijdens haar Engelse les. En dat hebben ze, via het internet. Daar zien ze hoe andere jongeren in Rusland en Europa een heel ander leven leiden. Dat andere leven voel je als je het land weer uit bent. Alsof ik even twee weken in een andere tijd heb doorgebracht.

De op het oog vriendelijke dorpen verbergen ook heel veel, op het eerste gezicht minder zichtbare, armoede. Het vuil ligt niet overal, om de meeste huizen is wat land, en de kinderen die ik gezien heb zijn niet vies, lopen niet in kapotte kleren. Maar kijk je verder dan zie je dat in de huizen wordt geslapen op oude matrassen, onder een enkele deken, de verzakte bank stinkt en er is vooral nauwelijks eten in huis. Er is geen wc of buiten en er is al helemaal geen douche. Water wordt door de meeste mensen gehaald bij een waterput, sowieso in de winter.

Wezenlijk verschil
Zo ook bij Lucien. Hij staat centraal in de film over YFC. Hij vindt het prachtig dat we ook bij hem thuis filmen en hij als waar acteur de aanwijzingen van filmer Dirk moet volgen. Het huis ademt armoede. Je ruikt het, je voelt het. Als we Luciens moeder interviewen, staat er een vrouw die zich niet als zielige arme vrouw wil laten wegzetten. Nee, ze staat pal voor haar kinderen en al die rare vragen vindt ze maar onzin. Lucien gaat naar het centrum van Bozieni en heeft het naar zijn zin. Punt. Het dagcentrum is nog niet af, maar wordt al volop gebruikt. Micha geeft Taekwondo les en Ariane blijkt een onderwijzeres die je ieder kind gunt. Vrolijk, duidelijk, lief en enthousiast. En dat allemaal in haar vrije tijd. Als we haar interviewen voor de film, is er ook geen spoor van zenuwen, alleen prachtige bevlogenheid. Rots in de branding Vitalie vertelt over zijn drijfveren, hoe hij uit net zulke omstandigheden komt als deze kinderen en hoe hij dit soort begeleiding gemist heeft. Met hele kleine budgetten wordt hier een wezenlijk verschil gemaakt in het leven van kinderen. Heel indrukwekkend.

Inchecken en koffers pakken
Na een laatste mooie, maar inspannende dag kunnen we zeggen ´we zijn klaar, it is a wrap´. Dan realiseer ik me pas hoe dit een achtbaan was van twee weken. Opeens is het klaar. Natuurlijk moet er nog veel geschreven worden en de films ge-edit, maar het is opeens inchecken en koffers pakken. Nog even en dan landen we op Schiphol. Met een hoofd vol verhalen en dingen om over na te denken.