Jonge generatie Libanezen blijft geloven in een toekomst van hoop
De spanningen in het Midden-Oosten laten ook jongeren in Libanon niet onberoerd. Terwijl de één het dagelijks aan den lijve ondervindt in Beiroet, leeft de ander intens mee vanuit Nederland. Ondanks de zorgen en onzekerheden blijven beiden hopen op vrede en een toekomst voor hun geliefde vaderland.
Christina van Saane (20) studeert Liberal Arts and Sciences aan het University College Utrecht. Haar moeder komt uit Libanon, haar vader uit Nederland. “Een deel van mijn jeugd heb ik in Libanon doorgebracht. Het voelt nog altijd als thuis.” Vanuit Utrecht onderhoudt ze wekelijks contact met vrienden en familie in Beiroet. Sinds het geweld in Gaza in oktober 2023 weer oplaaide, is haar behoefte aan verbinding alleen maar groter geworden. “Ik wil weten hoe het écht gaat. Veel van mijn vrienden durven hun huis nauwelijks uit vanwege de angst voor bombardementen. Dan voel ik me weleens schuldig dat ik hier in Nederland in alle rust kan studeren.”
Dit is mijn thuis
Noel Abd Al Karim (20) woont in Beiroet en studeert computerwetenschappen aan de Saint Joseph University. “Mijn universiteit moest afgelopen najaar een maand sluiten. Daarna gingen we deels online verder. Veel studenten zijn sindsdien niet meer teruggekomen.” Toch weigert hij, zoals zovelen, Libanon te verlaten. “Mijn familie, mijn vrienden, mijn kerk… alles is hier. Dit is mijn thuis.”
Verbonden met de kerk
Voor zowel Christina als Noel is de kerk een ankerpunt. Christina vond in de Utrechtse Jacobikerk een gemeenschap waar ze haar zorgen kon delen. “Tijdens de catechisatielessen ontmoette ik jongeren van mijn leeftijd. Dat gaf me steun. Mijn verbondenheid met de kerk hier én in Libanon is heel sterk. De kerk daar is een baken van hoop. Ze heeft al zoveel stormen doorstaan.”
Toekomst in Libanon
Ook voor Noel is de kerk van onschatbare waarde. Al van jongs af aan is hij lid van de National Evangelical Church of Beirut. “De kerk is mijn tweede thuis. We bidden samen, eten samen, vieren samen. Ik ben leider op de zondagsschool. Maar het is verdrietig om te zien dat er steeds minder jongeren komen. Soms kun je ze op één hand tellen.”
Ondanks alles blijven beiden hoopvol. Christina: “Ik zie uit naar een toekomst in Libanon. Als ik aan mijn land denk, voel ik warmte, vreugde en gastvrijheid. Daar wil ik het liefste zijn.” Noel sluit zich daarbij aan: “Ik weet dat er een wonder van God nodig is. Maar ik blijf hopen. Op vrede in Libanon. En in Gaza. Op een toekomst voor onze generatie.”
Kerk in Actie blijft zich inzetten voor kerken in Libanon
In deze onzekere tijden zijn plaatselijke kerken van levensbelang. Ze bieden jongeren als Noel hoop en houvast. Dankzij steun van Kerk in Actie kunnen deze gemeenschappen blijven functioneren, jongeren bereiken en bijdragen aan verzoening en herstel. Zo bouwen we, samen met hen, aan een toekomst in vrede.
