Samen Bijbellezen
De kerk in Salamphande is vol deze zaterdagmiddag, zo’n 70 mensen zitten op lage houten bankjes; de mannen aan de ene kant, de vrouwen aan de andere. We lezen psalm 42/43 en praten over een aantal vragen. Een jonge ouderling (met zijn slapende dochter op zijn rug) vertaalt de vragen in het Nsenga en de antwoorden vanuit het Nsenga in het Engels. Slechts een paar mensen hebben een bijbel bij zich en we vermoeden dat lang niet iedereen kan lezen. Ook in Nederland komen groepen bij elkaar om dezelfde psalmen te lezen en dezelfde vragen te bespreken. De groepen bestaan uit zo’n 10 personen en komen meestal samen bij iemand thuis. De antwoorden van de Zambiaanse groep en de Nederlandse groep worden uitgewisseld.
Twee stemmen
Psalm 42/43 beschrijft twee ‘stemmen’: aan de ene kant gevoelens van eenzaamheid en wanhoop en aan de andere kant een sterk verlangen naar God en vertrouwen op Hem. Beide stemmen worden in Zambia en in Nederland maar al te goed herkend. ‘Mijn hart is vaak zwaar. Bijvoorbeeld als ik geen eten op tafel kan zetten, ook om overleden kinderen’ (Zambiaanse vrouw van ongeveer 45). ‘Praten met kinderen en jongeren is ook moeilijk. Ze luisteren vaak niet en denken anders, soms moet ik dan huilen’ (Zambiaanse vrouw van ongeveer 50). Ook in Nederland zijn zorgen om kinderen, om gezondheid, om wereldproblemen. En er is eenzaamheid, zeker als je single bent of weduwe/weduwnaar.
“Mijn hart is vaak zwaar. Bijvoorbeeld als ik geen eten op tafel kan zetten, ook om overleden kinderen ”
Spot van mensen
In de psalm vragen mensen spottend: ‘Waar is nou die God van jou?’ Een broeder in Salamphande reageert: ‘Ja, dat vragen mensen mij ook, je gaat naar de kerk en toch heb je problemen? Hoe kan dat? Waar is nou die God van jou?’ Een Nederlandse deelnemer vertelt: ‘ik voel me vaak ongemakkelijk als ik de enige christen ben in een groep en mensen stellen zulke vragen, ik ben ook bang een verkeerd antwoord te geven’. Iemand anders zou de vraag ‘waar is je God?’ wel vaker willen krijgen: ‘we leven in een tijd die weinig naar God vraagt, Hij schijnt te zijn vergeten’.
Verlangen naar God
De dichter van de psalm en de deelnemers aan de Bijbelstudie zijn God niet vergeten, integendeel. ‘Zoals een impala overal naar water zoekt, zo kniel ik op de grond totdat God mij antwoord geeft’ (Zambiaanse vrouw van ongeveer 55). De deelnemers in Nederland herkennen de dorst, speciaal tijdens lockdowns: ‘wat verlangen we ernaar om samen te bidden en te zingen!’
“Wat verlangen we er naar samen te bidden en te zingen”
Het refrein van psalm 42/43 geeft kracht in Salamphande én in Nederland: God laat ons niet los, Hij ziet ons en redt ons. Dat troost en bemoedigt Gods kinderen, overal!
