Syrisch klooster biedt ontheemden opvang en veiligheid
In Syrië staat net over de grens met Libanon, het prachtige, middeleeuwse klooster Sint Elia. Het klooster vangt ontheemden uit de regio op. Tot voor kort waren dat vooral ontheemden uit eigen land, maar eind vorig jaar was het klooster de eerste stop voor Libanezen die halsoverkop hun land moesten ontvluchten vanwege Israelische aanvallen.
In november 2024 klopte de 70-jarige Saada Al Rasheiny klopte bij het Griekskatholieke klooster aan voor hulp. “We zijn op blote voeten hierheen gekomen. Ik had alleen de zomerkleren bij me die ik aan had. We worden hier gastvrij opgevangen, krijgen dekens en eten, maar het wordt winter en het is erg koud. Mijn dochter en haar vier kinderen zijn bij me, maar haar man wordt nog steeds vermist. Ze heeft geen geld om luiers of melk voor de kleinste te kopen”, zegt Saada.
Bang
“We doen wat we kunnen”, vertelt pater Osama van klooster Sint Elias. “Alle ruimtes en bedden die we hebben, zetten we in voor de opvang.” Maar het klooster biedt niet alleen praktische hulp aan de vluchtelingen uit Libanon. “De mensen die hier aankomen, hebben vooral hun gevoel van veiligheid verloren. Ze zijn bang. Wij willen hun een veilige omgeving bieden, een plek waar ze zich dicht bij God voelen.” Geluiden van spelende kinderen onderstrepen dat zij hun zorgen even achter zich kunnen laten.
(tekst loopt door onder foto)
Het klooster is ruim opgezet, maar toch is hulp bieden niet vanzelfsprekend, merkt pater Osama. “Ons land komt uit een jarenlange oorlog en zit in een diepe economische crisis. Jongeren vertrekken naar het buitenland. Als kerk spelen we een steeds grotere rol in de diaconale, medische en geestelijke zorg voor mensen die achterblijven. Als lid van de kerkgemeenschap voel ik hun pijn en zorgen, en zet ik me ervoor in om hun lijden te verlichten, ondanks onze beperkte middelen.”
Vrede
“Direct toen de eerste vluchtelingen uit Libanon de grens overstaken, zijn we hulp gaan bieden”, vervolgt de pater. “Nog voordat de hulporganisaties arriveerden, waren wij al aan de slag. Inmiddels werken we samen met andere kerkgenootschappen in en rondom Homs. Met een gezamenlijk doel: vrede verspreiden en medemenselijkheid tonen. Als kerk verzetten we ons tegen geweld en extremisme, en willen we in tijden van ontbering een baken van hoop zijn. Ik geloof dat de kerk in het Midden-Oosten ondanks alle moeilijkheden sterker zal worden. Deze kerk, die stamt uit de tijd van Christus, heeft altijd conflicten doorstaan. Ik droom, net als elke burger, van een Midden-Oosten dat vrij is van oorlogen. Maar voorlopig leven we nog van dag tot dag, hopend op een betere toekomst.”
