Ze woonde in Afghanistan, maar moest op de vlucht voor het geweld in haar land. Ilana (18) woont nu met haar familie op Lesbos. Alle onzekerheid maakt haar gek, hun asielaanvraag is al drie keer afgewezen. Terugkeren is geen optie. Maar wat dan? “Ik hoop dat ik ooit als mens wordt gezien, en niet alleen als vluchteling.”
De Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt in Leek ving vier dagen veertig pubers uit Syrië en Eritrea op. Crisisopvang via INLIA, partner van Kerk in Actie: het COA had geen plaats voor de jongens van twaalf tot achttien jaar oud. Veertig pubers met ieder hun verhaal. Uit oorlogsgebieden gevlucht, de lange reis naar Europa doorstaan, moederziel alleen hier.
Sinds de vluchtelingenstroom naar Griekenland begon, werkt Lexia op Lesbos. Langzamerhand verliest ze de moed door al het onrecht dat vluchtelingen wordt aangedaan. Door het eindeloze wachten in afgesloten kampen dreigen zij alle hoop te verliezen. “Europa, dóé iets!”
Vluchtelingen die in Griekenland aankomen, wacht niet het welkom waarop ze hoopten. Soms worden ze meedogenloos teruggeduwd de zee op. Mensen die hen willen helpen, riskeren een boete. Journalisten die over hun situatie willen schrijven, wordt de mond gesnoerd. “Dit verhaal mag niet worden verteld.”
Hij woonde met zijn familie in Syrië, maar door de oorlog moesten ze op de vlucht. Ibrahim (12) woont nu met een deel van zijn familie op Lesbos. Zijn moeder bleef achter in Syrië. “Bijna mijn hele leven is het al oorlog. Hier op Lesbos zijn we ook niet welkom. Ik mis mijn moeder enorm. Kon ik haar maar even knuffelen.”
In korte tijd veel geld verdienen en dan terug naar India om zijn eigen bedrijfje te starten. Met deze droom kwam Golosu Pabmarjo acht jaar geleden naar Bahrein. De realiteit was anders. Hij maakt er nog steeds lange dagen, ver weg van huis.
Door het wereldkampioenschap voetbal in Qatar ligt de Golfregio onder het vergrootglas. Voor miljoenen arbeidsmigranten in de steenrijke oliestaatjes is glamour en luxe niet weggelegd. Zij kunnen het hoofd nauwelijks boven water houden.
Een paar jaar hard werken, veel geld verdienen en dan terug naar huis. Dat had Rajaratnam Bellapu voor ogen toen hij uit India naar Dubai vertrok. Vijftien jaar later werkt hij niet meer in de bouw, maar is hij voorganger van een bloeiende kerk.
In de Laarkerk in Zuidlaren liggen mannen op bedden in de voormalige soos, in Scheemda spelen kinderen in de hal van De Ontmoeting en de kerkenraad in Roden heeft net een douche aangeschaft zodat de vrouwen in het kerkgebouw zelf kunnen douchen: de crisisopvang van asielzoekers zorgt voor dynamiek en ongebruikelijke taferelen in kerken. Bij Kerk in Actie-partner INLIA in Groningen is het alle hens aan dek: hier wordt de crisisopvang gecoördineerd.
In de Rotterdamse wijken Spangen en Bospolder-Tussendijken is de armoede groot. Voorganger Nico van Splunter: “Ik zie dagelijks huilende mensen die niet weten of ze hun kinderen nog wel eten kunnen geven nu energiekosten de pan uitrijzen.” De kerk deelt wekelijks duizenden ontbijtjes uit op basisscholen in de buurt.
