Probeer je ‘s voor te stellen dat je een zaal binnenloopt met meer dan 50 slachtoffers en daders van de genocide. Mannen en vrouwen door elkaar, de meeste mannen zijn dader, de vrouwen slachtoffer. Het is een heftig gevoel en het wordt nog intenser als een slachtoffer haar verhaal vertelt en daarna een dader.
“We hebben er zeker geen spijt van”, zegt Bert Vastenburg opgeruimd. De voorzitter van Stichting Op ’t Stee blikt terug op de overdracht van de ‘bed, bad, brood’-opvang in Emmen aan INLIA-Projecten, bijna een jaar geleden.
Woensdag zijn een aantal deelnemers onder het wakend oog van de leiding de dag gestart met een heerlijke frisse duik in het Kivu meer. Het eruit komen was een heuse uitdaging door de flinke laag algen, maar het is gelukt. Na het ontbijt pakten we onze spullen en vervolgde we de reis richting het westen, naar Rubengera. Daar wachtte ons een warm welkom door de zusters, de zendingsdiaconessen.
‘Kijk’, zegt eerstejaars student Bright Ngulube, ‘ik heb een klein litteken op mijn voorhoofd. En kijk, op mijn beide polsen heb ik ook twee littekens.’
Theologiedocenten in Zambia
Vandaag, dinsdag, trekt onze karavaan verder naar Kibuye, een lange en prachtige rit van het zuiden van het land naar het westen. Vandaag geen indrukwekkende bezoeken, maar volop genieten van de natuur: de bergen, bossen en het water in Lake Kivu.
Zondag gingen we gesplitst in twee groepen naar de kerk. Punctueel als Hollanders zijn, stonden we keurig op tijd bij de bus, maar de dominee die met ons mee zou rijden had wat vertraging. Dan begint de kerk dus gewoon wat later, that’s Africa!
“Voor jullie hebben we allemaal een boom!” Ik heb zelf theologie gestudeerd en nog nooit een boom geplant als onderdeel van de opleiding. Een boom planten is een kleine activiteit, een ogenschijnlijk kleine stap. Hoe klein ook, je creëert een toekomst met het planten van een boompje.
Deze zaterdag stopte onze bus voor het hek van Mwana Ukundwa. Meteen kregen we een brok in onze keel. We werden opgewacht door kinderen die voor elk van ons een roos hadden, als teken van liefde. Na een welkomstceremonie met zang en dans gingen we uiteen in vijf groepen. Elke groep vertelt.
We zijn veilig en wel gearriveerd en hebben al een nachtje geslapen onder een klamboe. Vrijdag 18 oktober met de bus het centrum in. Er is minstens zoveel verkeer als in hartje Amsterdam: geen openbaar vervoer maar veel vrachtauto’s en personenauto’s, nog meer motors en zelfs fietsen! Nauwelijks stoplichten, geen verkeersborden, geen haaientanden op de weg, en toch gaat het allemaal goed.
Hè, hoezo geen goed doel? Maar waarom geven we er dan geld aan? En toch zeggen wij het als Kerk in Actie-consulenten zo. We willen daarmee duidelijk maken dat Kerk in Actie namens en vanuit de protestantse kerken in het land werkt. Geven aan Kerk in Actie is geen nieuw doel erbij, maar het ondersteunen van de eigen organisatie die goede doelen steunt. Op een professionele en verantwoorde manier.
