Fortuné bleef kinderloos achter toen haar man aan aids overleed. In Rwanda is het schande als je als vrouw geen kinderen hebt. Fortuné wilde dolgraag kinderen! Ze bad tot God. Toen ze een straatmeisje zag lopen, besefte ze dat ze haar zou kunnen helpen. Ze nam Clarisse in huis. God had haar gebed verhoord en haar een kind gegeven!
Mensen die met veel geweld te maken krijgen, hebben vaak moeite mensen te vertrouwen en weer lief te hebben. Dertig jaar lang maakte de terreurgroep Het Leger van de Heer het noorden van Oeganda onveilig. Groepen gewapende mannen plunderden, moordden, verkrachtten en ontvoerden kinderen. Veel Oegandezen zijn hals over kop gevlucht en in vluchtelingenkampen elders in het land beland. Ze lieten huis en haard en moestuin achter. Maar waar leef je dan van? Esthers 16-jarige broer werd er op uitgestuurd om de oogst van hun overhaast achtergelaten grond binnen te halen, nu 19 jaar geleden. Hij keerde nooit meer terug. Een wond die nooit heelt. Iedere familie heeft zo eigen trauma’s te verwerken.
Mogen daders bij de dodenherdenking zijn? Zeventig jaar na de Tweede Wereldoorlog is dat nog een heikel punt in Nederland. Laat staan in Rwanda, waar bijna 1 miljoen Rwandezen 25 jaar geleden werden vermoord door hun eigen buren. Justin Hakizimana verloor toen 3 kinderen.
Leendert-Jan en André blikken in een guesthouse in Beiroet terug op de Taizé conferentie die zojuist is geëindigd. Na vier intensieve dagen is het nog niet zo eenvoudig om al die indrukken in woorden te vatten.
Ds. Xu Xiaohong, die vorig jaar benoemd werd tot voorzitter van de Driezelf Patriottische Beweging, de officieel geregistreerde protestantse kerk in China, benadrukte onlangs dat zijn kerk een Chinese kerk wil zijn. (zie https://www.scmp.com/news/china/politics/article/3001240/official-head-chinas-protestant-churches-says-religions-must-be)
Tijdens het Taizé event maak je heel wat mee... Van gezamenlijke maaltijden in een parkeergarage tot samen een poging doen om een kaars brandend te krijgen met een hoge geestelijke. Hoe vergaat het Lisa en Wilma momenteel in Beirut? Zij doen hun verslag van de afgelopen twee dagen.
De jongeren zijn inmiddels in vier groepen opgesplitst en ondergebracht bij gastgezinnen in vier verschillende kerkelijke gemeenten. Debbie, Carline en Hanneke zijn ondergebracht in een klooster omringd met cederbomen en uitkijkend op het dal en de bergtoppen bedekt met sneeuw.
We bidden voor de slachtoffers van de orkaan Idai in Zuid-Oost Afrika en de overstromingen op Papua (Indonesië).
Eens in de maand komen alle vrouwen van de kerk bij elkaar in precies dezelfde kleren: zwarte schoenen, een zwarte rok, witte blouse met grote kraag en een zwarte hoofddoek – oorbellen of een ketting zijn niet toegestaan.
Theologiedocenten in Zambia
Vrijdagochtend 22 maart. Aan een lange tafel op de idyllische patio van ons guesthouse in een van de buitenwijken van Beiroet schrijft Sandra een blog. Ze blikt terug op gisteren en onze eerste ochtend in Libanon.