Chen ziet al van verre wat je nodig hebt. Waar heeft hij dat geleerd?

Twee keer per jaar doceert Robert Doornenbal aan het Lutheran Theological Seminary in Hongkong. Sommige van zijn studenten komen uit China. Robert vertelt over zijn kennismaking met één van hen, Chen. 

Door Robert Doornenbal 

Als ik na een lange reis aankom bij de dormitory – de ‘slaapplek’ voor studenten en (gast-)docenten – staat Chen uit China klaar om mijn bagage naar binnen te dragen. En Chen is de eerste die me vraagt wanneer ik denk te vertrekken, zodat hij opnieuw kan helpen! Chen ziet al van verre wat je nodig hebt en is er als de kippen bij om in die nood te voorzien. Hij is heel vriendelijk en gastvrij. Voor gastdocenten uit het buitenland, zoals ik, en ook voor studenten van het Chinese vasteland: Mainland China, zoals ze in Hongkong zeggen. Hij spreekt hun taal – Mandarijn – en fungeert vaak als tolk en gids voor Kantonees- of Engelssprekende studenten en docenten. Vanwaar deze dienstbare houding van Chen – waar heeft hij dit geleerd?  

13 eeuwen christendom in Zhejiang 
Chen is vicepresident van een seminarie uit een kleine provincie aan de oostkust van mainland China: Zhejiang. Deze naam betekent ‘Kronkelende Rivier’, vanwege de rivier vlak bij de aloude provinciehoofdstad Hangzhou. Het christendom in Zhejiang gaat terug tot de zendingsarbeid van Syrische christenen – zogeheten ‘nestorianen’ – in de achtste eeuw. Rond 1280 schreef Marco Polo: “Er is hier één kerk, die van de nestoriaanse christenen.” Ook de wortels van de China Inland Mission (tegenwoordig: Overseas Missionary Fellowship, OMF) bevinden zich in Zhejiang. Veel van het eerste werk in China van Hudson Taylor (1832-1905) vond plaats in deze fraaie kustprovincie.  

Het ‘Jeruzalem van China’ 
Tijdens de Culturele Revolutie in de jaren ’60 van de vorige eeuw werden kerken en christenen er zwaar vervolgd. “Maar ‘ondergronds’ groeide de kerk. Nadat er meer vrijheid kwam, ging maar liefst twintig procent van de bevolking naar een van de vele duizenden huiskerken, geregistreerde kerken, of naar een (unieke) combinatie van die twee: de ‘geregistreerde huiskerken’. Vandaar de bijnaam van Zhejiang: Jeruzalem van China. Ook vandaag nog telt Zhejiang relatief de meeste christenen van alle 23 Chinese provincies.”  

Kleine groepen 
“Zhejiang werd ook wereldwijd bekend wegens het overheidsbeleid dat vanaf 2014 inzette op het verwijderen van kruisen van kerkgebouwen”, vervolgt Chen. “Inmiddels zijn veel van deze gebouwen zelf ook verdwenen. Gelovigen komen nu samen in kleine groepen, vaak bij mensen thuis. De buren denken dan dat je familie of vrienden op bezoek hebt. En dat is natuurlijk geen probleem. Je moet er wel voor zorgen dat ze geen last van je hebben. Dus we doen alles op gedempte toon, ook het samen bidden en zingen. Ik heb veel geleerd van het leiden van kleine groepen.” 

Voeten wassen 
“Ja, dat kan ik beamen, Chen”, antwoord ik. “Jij snapt mensen, je kent hun behoeften. Nog voordat ze zelf beseffen wat ze nodig hebben, ben jij er al mee bezig! Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo proactief dienstbaar is. Jij bent voor mij één groot voorbeeld van iemand die Jezus’ voorbeeld en oproep in Johannes 13 praktisch vormgeeft. Altijd als ik je zie, ben je iemands ‘voeten aan het wassen’. Je bent voor mij een heel inspirerend voorbeeld!” We geven elkaar een hug. Tot de volgende keer? Ik hoop het! 

_{Sculptuur bij de ingang van de universiteit in Hongkong}