‘De duisternis heeft niet het laatste woord in Libanon’
Mirjam werkt als studentencounselor aan de Haigazian Universiteit in Beiroet, partner van Kerk in Actie. In een land vol oorlogsdreiging en armoede ervaart ze hoe God door alles heen helpt. “De duisternis heeft niet het laatste woord.”
Een aantal jaar geleden voelde ik de sterke roeping naar Libanon te vertrekken en daar mensen in nood te dienen. Dit kwam door een tekst die mijn inmiddels overleden grootvader voorlas: ‘Wees trouw aan God en doe het goede. Bewoon het land en leef er veilig' (Psalm 37).
Angst voor oorlog
In mijn werk spreek ik studenten over problemen waar zij tegenaan lopen. En dat zijn er veel, in een land als Libanon. Soms ‘gewone’ problemen, maar daarnaast spelen onder andere de angst voor oorlog, de gitzwarte herinnering aan de explosie in de haven van Beiroet (2020) en de herbeleving van dat trauma vanwege de aardbeving (2023). De eerste keren dat ik studenten voor mij had, wist ik soms niet wat ik moest zeggen. Gelukkig draait het in mijn werk vooral om luisteren, en is het niet erg als ik stilval.
Geen perspectief
Daarnaast mocht ik het vak psychologie doceren. Dat leverde prachtige maar ook confronterende gesprekken op. Op een dag verzuchtte een student tijdens de les: ‘Misschien kan ik beter niet leven.’ Een aantal klasgenoten viel haar bij. Dat trof mij diep. Studenten worstelen met het ontbreken van perspectief op een goede toekomst en vertrekken het liefst naar het buitenland. Ze voelen zich in de steek gelaten door hun overheid, thuis is er financiële stress en het onderlinge vertrouwen is wankel.
Vertellen wie God is
In een weeshuis breng ik tijd door met kinderen die voornamelijk uit Syrië komen. De trauma’s vliegen daar om je oren en soms wordt het wel heel donker. Het is moeilijk om aan te horen hoe ouders hun kinderen zwaar leed aandoen of hoe de oorlog een verwoestende impact op kinderen heeft. In een land als Libanon wordt heel duidelijk dat het duister een grote impact op deze wereld heeft. Duister kan echter slecht tegen gebed en daarom ben ik met de kinderen gaan bidden. Het maakt ze rustig en in mijn gebroken Arabisch kan ik ze vertellen wie God is: een Vader, en Iemand waarbij het goed en veilig is.
Dit land is zo moe
Deze dagen zijn extra spannend in Libanon. Zoveel dingen zijn onzeker: we hopen en bidden dat het conflict zich niet verder over de regio uitbreidt. Dit land is al zo moe. Hoe de omstandigheden ook zijn, het is belangrijk vanuit onze in Christus gefundeerde toekomstverwachting te leven. Angst verliest zo haar grip.
Licht in de duisternis
Juist in Libanon heb ik geleerd dat God de Levende is en dat Hij uitreikt naar mensen in de marge. Onze God is een God van gebrokenen. Zo vaak maakte ik mee dat wanneer ik hopeloze mensen trof, er juist iets bijzonders gebeurde. Het gelaat van Christus is in degenen die lijden. Ons hart moet juist voor hen openstaan. Gods Geest helpt ons als we niet weten hoe te helpen of te spreken.
Duisternis heeft niet het laatste woord. Het Licht heeft dat. 'Het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet in haar macht gekregen” (Johannes 1:5).
Lees ook:
