Op zoek naar de bronnen van de kerk
Twee keer per jaar gaan we met de studenten van de Near East School of Theology op retraite. Dit keer trokken we de bergen in, op zoek naar de bronnen van de kerk in Libanon.
De Nahr Ibrahim stroomt door een mystiek, onherbergzaam landschap. In de voorchristelijke tijd werden Adonis, El en Astarte hier vereerd. Dat is nog te zien in de tempelruïnes langs de rivier, die een oude pelgrimsroute markeren.
Volgens de overlevering was het de monnik Abraham, een volgeling van Sint Maroen, die hier in de vijfde eeuw voor het eerst het evangelie verkondigde. Hij vestigde zich als een koopman in walnoten en stichtte kerken in de dorpen. De rivier is naar hem genoemd.
We vonden een oud kerkje uit de achtste eeuw toen groepen Maronieten uit Syrië zich in deze regio vestigden. In het woeste Libanese bergland zochten zij bescherming tegen het machtige Byzantium en de oprukkende Arabische heersers.
In het kerkje namen we de tijd om te zingen, te bidden, en met elkaar van gedachten te wisselen. De Maronieten hebben een lange geschiedenis van vervolging en onderdrukking. Hoe zit dat voor onze groep vandaag?
De Armeniërs in de groep wisten wat het is om in hun bestaan bedreigd te worden. Ze konden zich wel inleven in de Maronieten van weleer. De verhalen over de genocide en de recente oorlogen in Armenië staan diep in hun bewustzijn gegrift.
De Arabische christenen in onze groep voelden zich bedreigd door de recente ontwikkelingen als de Syrische oorlog en de economische crisis. Een nieuwe klap voor de kerken. De toekomst ziet er somber uit voor de christenen in het Midden-Oosten.
Na de lunch stoppen we bij de Afqa grot, waaruit Nahr Ibrahim ontspringt. In het voorjaar stuwt het water met overweldigende kracht het dal in. In het najaar zwakt het af tot een stroompje. Maar deze bron droogt niet op.
Een mooi beeld voor de kerk, die soms bruist van leven en soms voortkabbelt. Maar wat er ook gebeurt, het water blijft stromen. We hoeven niet te leven in de greep van het verleden of in vrees voor de toekomst. Christus zal niet toelaten dat de poorten van de hel de kerk overweldigen (Mattheüs 16:18).
