Pastoraat en theologisch onderwijs in oorlogstijd
De oorlog tussen Israël en Hamas laat Libanon niet onberoerd. In deze blog vertelt Wilbert van Saane, uitgezonden medewerker in Beiroet, hoe het leven en werk van hem en zijn gezin de afgelopen maand veranderd is.
Wat heerst hier is verslagenheid, woede en verdriet om Gaza. De meeste Libanezen voelen een diepe solidariteit met de Palestijnen. De keffiyeh, de Palestijnse sjaal, wordt door veel van onze studenten gedragen als symbool daarvan.
“Komt de oorlog ook hierheen?” Dat is de tweede kwestie die een ieder bezighoudt. Tot nog toe is het gebleven bij schermutselingen tussen het Israëlische leger en Hezbollah aan de grens.
Weer bij elkaar
Uit vrees voor escalatie zijn onze zoon Pieter en ik tijdelijk geëvacueerd geweest. Maar Rima kon haar zeer zwakke moeder niet achterlaten. Na twee weken gewacht te hebben in Nederland zijn Pieter en ik teruggekeerd, zodat we als gezin weer bij elkaar zijn, come what may.
Het was moeilijk om als gezin tijdelijk uit elkaar te zijn in deze spannende tijd.
Ik was blij dat ik er weer kon zijn voor onze studenten. De angst en de spanning zijn tastbaar. Veel jongeren kunnen zich slecht concentreren. Van vrienden horen we dat hun ondernemingen lijden onder de economische gevolgen van de oorlog.
Verbindingen zoeken
In het pastoraat zijn we daarom vooral bezig met bemoedigen. We vragen onze studenten: Waaruit haal je moed en kracht? Kun je bronnen vinden die uitstijgen boven de werkelijkheid van de dag? Kun je toch doorgaan met je taken en iets goeds blijven doen voor de samenleving?
Het beste verzet tegen de verlammende werkelijkheid van de oorlog is dienstbaar blijven en verbindingen zoeken. Dat proberen we samen met onze studenten te doen. We kunnen op dit moment weinig doen voor de ziekenhuizen in Gaza, maar we kunnen wel een actie op touw zetten voor een noodlijdend ziekenhuis in Libanon.
Een bezoek van Haigazian University studenten aan een Armeense sanatorium en ziekenhuis te Azounieh, hoog in de Libanese bergen.
God is erbij
Sommige bijbelgedeelten komen tot leven, zoals het boek Jeremia. Een van onze studenten putte moed uit dit boek. De profeet verkondigt hoop te midden van de vernietiging en wegvoering. God is erbij en laat de slachtoffers niet aan hun lot over. Ook al zien wij het nog niet, God heeft een plan van verzoening en vrede.
Andere delen van het Oude Testament zijn moeilijker te bevatten, zoals Jozua en Richteren. We zien hoe deze boeken in christelijke en joodse media soms gebruikt worden om de oorlog in Gaza te rechtvaardigen.
Present blijven
Met onze studenten proberen we toch evangelie te vinden in deze boeken. Wat betekent het dat God Jozua en het volk de Tora voorhoudt? “Wijk daar niet van af, naar rechts of naar links, opdat u verstandig zult handelen overal waar u gaat.” (Jozua 1:8) En wat leren we uit het verhaal van Simson (waarin het ook over Gaza gaat) over de cyclus van wraak en geweld?
Kerstversiering creëren is een goede manier om negatieve gedachten even opzij te zetten en samen dienstbaar en actief bezig te zijn.
Het hart van de Bijbel is gerechtigheid, verzoening en vrede, geen haat en geweld. Als kerken proberen we dat in het klein gestalte te geven. In het Midden-Oosten vandaag betekent dat dienstbaar present blijven en ons niet laten meeslepen door de oorlogsretoriek. We wijzen het geweld af, en we blijven pleiten voor dialoog als de weg naar een vreedzaam en liefdevol samenleven.
Lees ook:
