Een gebed om vrede, waardigheid en leven in een verwoest Oekraïne. Father Pavlo vraagt God of dood en verderf mogen plaatsmaken voor echte vrede. Bid je mee?
Al bijna drie jaar woon je op een andere plek. Je kent de angst voor vallende bommen. Je schrikt van elk onbekend geluid. Het is de realiteit van kinderen die in Oekraïne opgroeien. En het laat diepe sporen na.
Iedere dag luchtalarmen, telkens weer naar de schuilkelder vluchten, bang zijn dat er een raket op je huis valt, dreigende honger. Voor miljoenen kinderen in Oekraïne is dit de realiteit. Kerk in Actie wil hen psychosociale hulp, een veilige plek om te spelen en eten op tafel bieden.
Toen de oorlog in Oekraïne begon, moesten Zlata Dudko (10) en haar gezin op de vlucht. Het gezin vond onderdak in het dorp Mohyliv, in de regio Dnipropetrovsk. Zlata helpt daar hard mee om het land te bewerken. Dankzij het zadenpakket van Kerk in Actie heeft het gezin toch eten op tafel. Het enige dat Zlata hoopt is: een snelle overwinning.
Organiseren zit haar in het bloed. Gerdine Spilt (41) is helemaal op haar plek als collectecoördinator van Kerk in Actie in haar woonplaats Huizen. Ze is de spin in het web bij het informeren van de collectanten, de verspreiding van de collectebussen en het tellen van het geld. “Ik doe dit echt samen met al mijn enthousiaste collectanten. De meesten van hen lopen al mee vanaf het eerste uur.”
Met hulp van Kerk in Actie werken kerken in Oekraïne keihard om miljoenen ontheemde Oekraïners te helpen. Noodhulpcoördinator Daan Verbaan is onder de indruk van de veerkracht van deze kerkgemeenschappen: “Er zijn talloze vonkjes van hoop te midden van veel pijn en verdriet.”
Iets doen voor mensen die het moeilijk hebben. Dat is waarom Nora Kalshoven (15) langs de deuren gaat voor kinderen in Oekraïne. Ze kan zich niet voorstellen wat zij meemaken. “Zo kan ik hen toch een klein beetje helpen.”
Duizenden kinderen in Oekraïne hebben hun huizen, hun kleding en hun favoriete speelgoed moeten achterlaten toen ze vluchtten voor het oorlogsgeweld. Yana Serebrennikova vangt gevluchte families uit de frontlinie op en regelt onderdak voor hen. “Kinderen zijn getraumatiseerd. Lachen kunnen ze niet meer.”
Denis van negen heeft nog steeds het geluid van vliegtuigen, bommen en explosies in zijn oren. Bij Tatiana kan hij ontspannen. Beiden dromen van het einde van de oorlog.
Door zelf hun tuintjes in te zaaien komen bewoners van het frontdorp Veselyanka in Oekraïne de oorlog door. Ondanks de angst dat ze geraakt worden door vallende raketten blijven de mensen schoffelen. Het pootgoed uit Nederland wordt gefinancierd door Kerk in Actie.
