Sandra uit Ghana moest al jong werken. Op haar 19e kreeg ze de kans om een training bij een opvangcentrum in Accra te volgen. Ze leerde sieraden en tassen maken van kralen. Wat heeft Sandra meegemaakt en hoe gaat het vijf jaar later met haar?
Sommige kinderen hebben een moeilijke start in het leven, zoals Winifred in Ghana. Haar moeder overleed kort na haar geboorte. Geen enkel familielid kon langere tijd voor haar zorgen. Zo ging de kleine Winifred van het ene familielid naar het andere. Ze eindigde als tienermoeder in de sloppenwijken van Accra. Lees haar verhaal en hoe het goed kwam, dankzij steun die ze met beide handen aangreep.
Veel straatmeisjes zijn in de coronaperiode weggetrokken uit de drukke achterstandswijk Agbogbloshie in Accra. In de Ghanese hoofdstad was de lockdown strikter dan elders in het land. Het leven was daar tijdens de lockdown ingewikkeld. Hoe houd je veilig afstand met zoveel mensen die dicht op elkaar slapen, wonen en werken op de drukke markt? Veel meisjes trokken weg naar veiliger regio’s. Gelukkig konden de vaktrainingen voor straatmeisjes in mei 2021 weer van start gaan.
Ze heet Bless, maar haar leven begon niet gezegend als kind van een tienermoeder die niet voor haar kon zorgen. Op haar 16e sliep ze op straat. Ze groeide op bij haar oma, samen met twee zussen en een broer van haar moeder in één kamer in het oosten van Ghana. Oma moest de touwtjes aan elkaar zien te knopen als weduwe. Bless verkocht na schooltijd snacks om haar schoolboeken bij elkaar te verdienen.
In 2020 konden vanwege de corona-pandemie geen nieuwe straatmeisjes getraind worden. We vertellen graag over meisjes die eerder getraind werden in het opvangcentrum Lifeline in Accra, zoals Joyce (22) die het kappersvak leerde. Lifeline betekent veel voor kansarme meisjes. Niet alleen de training, maar ook de langdurige steun en aandacht, alsof je familie bent.
Het opvangcentrum voor straatmeisjes in Accra mag nog steeds niet open gaan vanwege corona. Zowel de meisjes die net met een vaktraining (kapper, sieraden maken, kleding naaien) zouden starten als de kinderen van straatmeisjes die normaal opgevangen worden, kunnen nu dus niet bij het Lifeline-centrum terecht. Maar wat gebeurde er wel?
Stephany (20) groeide samen met haar ouders en drie oudere broers op in een grote sloppenwijk van Accra in Ghana. Ze wist niet beter of dit was het gewone leven. Dat veranderde toen haar vader door ziekte niet meer kon werken. Het gezin kon de eindjes niet langer aan elkaar knopen. Dus werd de 7-jarige Stephany naar haar familie op het platteland gestuurd. In Ghana is het heel gebruikelijk dat kinderen opgroeien bij ooms en tantes. Vaak gaat dat goed, maar in Stephany’s geval niet.
Ik ben weer thuis aangeland te midden van winkels vol sinterklaas en kerstbomen, onze nette huizen en straten en wegen, waar alles zo goed geregeld is. Bij de kachel en het frisse winterweer probeer ik al mijn intense Ghana-ervaringen te laten landen.
Met een Uber-taxi ga ik ’s morgens naar het hoofdkantoor van de Ghanese organisatie AG Care, dat lastig te vinden is. Sinds 2013 zijn er straatnamen en adressen geïntroduceerd in Accra, maar het is overduidelijk dat men daar nog niet aan gewend is. Als je vraagt waar je precies moet zijn, krijg je een Google-maps-link toegestuurd of ze zeggen dat je maar moet bellen als je bij een bepaald punt in de buurt bent. Het kantoor van AG Care is bepaald geen luxueus pand. In tegenstelling tot de kerk van de Assemblies of God (waar AG voor staat). Dat is een prachtig groot kerkgebouw.
Samen met collega Petri ben ik twee dagen op stap met onze Ghanese partner AG Care. Zij vangen straatmeisjes op, die vanuit het arme Noord-Ghana naar de hoofdstad Accra komen, de meesten om als drager op de grote markt te gaan werken. We bezoeken hun werk in het noorden: wat gebeurt er met meisjes die terugkeren na hun training in het opvangcentrum en wat gebeurt er aan preventie om te voorkomen dat er steeds weer opnieuw meisjes op straat belanden?
