Cake van de imam
Na ons verlof troffen we Libanon in een nog hopelozere situatie aan. Onze Libanese bankbiljetten zijn nog minder waard. Langere rijen voor de benzinepompen. Weinig water uit de kraan. Nog minder medicijnen in de apotheken.
Het is een keten van tekorten. Doordat er onvoldoende dollars zijn, kunnen importproducten niet betaald worden, waaronder brandstof. Vanwege het dieseltekort wekken de krachtcentrales onvoldoende elektriciteit op. (De meeste centrales draaien hier nog op diesel!) Als er geen stroom is, moeten de waterleidingbedrijven de pompen uitzetten en krijgen de huishoudens te weinig water.
Veel mensen kopen zo weinig mogelijk verse producten, omdat deze bederven in de koelkast. Ook de restaurants hebben moeite met het vers houden van het voedsel. We horen regelmatig over gevallen van voedselvergiftiging. Er was zelfs even vrees voor een tekort aan brood.
We beseffen hoe afhankelijk we zijn van olie. Dat product is in het Midden-Oosten natuurlijk volop voorradig, maar ook hier hangt er een prijskaartje aan. Jarenlang heeft de Libanese staat brandstof gesubsidieerd. Nu de staat failliet en de schatkist leeg, moeten die subsidies er af.
Over de afschaffing van de subsidies is veel te doen, want dat betekent dat de prijs van benzine en diesel zal verviervoudigen. Dat betekent dat alles duurder zal worden; na de ontwaarding van de munteenheid wordt dat een hard gelag. Zolang er geen besluit valt, wordt er brandstof achtergehouden, gesmokkeld en op de zwarte markt verkocht. Zodoende blijft er weinig over voor de gewone consument.
De politici komen er met elkaar ook niet uit. Sinds de regering opstapte na de explosie in de haven van Beiroet - nu een jaar geleden - zit het formatieproces in een impasse. Er zijn nog geen leiders opgestaan die het land door deze crisis kunnen loodsen.
Geen wonder dat de volkswoede die na de ontploffing oplaaide nog niet is gestild. De binnenstad is door de politici in een vesting veranderd om demonstranten buiten te houden. De graffiti op de muren spreekt boekdelen. Het volk voelt zich verraden.
Toen ik een van de graffitis stond te bekijken, kwam de imam van de nabijgelegen moskee op mij toe. Hij drukte mij een voorverpakt cakeje, dat hij toevallig op zak had, in de hand, met een dikke glimlach er bij. Een klein gebaar om mij, als buitenlander, er van te overtuigen dat er in Libanon ook nog gastvrijheid en vriendelijkheid zijn? Dat niet alles ach en wee is, maar dat er ondanks alles hoop is? Toen ik de hoek omging, zag ik dat ook een van de graffiti-artiesten dat wilde uitdrukken.
