Terug in Libanon
“De oorlog was een surrealistische ervaring, vol verlies, verdriet en angst. Ik ben dankbaar dat ik het er levend heb afgebracht.” Aan het woord is een student van de Haigazian University in Beiroet. “De dood was dichtbij en we wisten niet wat er met ons zou gebeuren,” voegt een andere student toe.
Nu er een wapenstilstand is, komt het gewone leven in Libanon weer op gang. Het puin wordt geruimd. Er wordt nagedacht over de toekomst. Waar moet het nu heen met het land?
De pijn verwoorden
Ook het academische leven begint weer. Het zou niet goed zijn om tot de orde van de dag over te gaan zonder terug te kijken en de pijn te verwoorden. Als pastor en docent geef ik studenten de kans zich te uiten, alvorens we de draad weer oppakken. Wat ik van hen hoor, zijn verhalen van verdriet en angst, maar ook van geloof en hoop.
Een angstige tijd
Tientallen van onze studenten moesten tijdens de oorlog (september, oktober en november 2024) en hun huizen ontvluchten vanwege het gevaar. Sommigen verloren familieleden en vrienden. Anderen vonden op de plaats van hun huis een puinhoop terug. Weer anderen hadden veel schade aan hun woning. Voor allen was het een spannende, angstige tijd, ook voor wie niet in de door luchtaanvallen getroffen gebieden woonde.
De studenten vonden het moeilijk om zich op hun werk te concentreren. “Ik hoorde de bombardementen en ik voelde telkens de neiging in mij opkomen om te ontsnappen naar een veiligere plek,” vertelt een student. “Ik vond het ook moeilijk om hulpeloos te moeten toezien. Waarom zou ik eigenlijk zitten studeren terwijl er buiten een oorlog gaande is?”
Nooit meer vrede?
Het vertrouwen in de mensheid is bij vrijwel alle studenten die ik sprak geschaad. “Ik vond het teleurstellend dat invloedrijke landen niets hebben gedaan om de bombardementen te stoppen,” vertelt een van hen. Voor een ander zit het nog dieper: “Deze oorlog heeft mij doen beseffen dat er in het Midden-Oosten waarschijnlijk nooit vrede zal zijn.”
Een student die tijdens de oorlog ontheemd raakte, kwam erachter dat niet iedereen zich medemenselijk en invoelend opstelde en dat sommigen weigerden hulp te verlenen. “Gelukkig is niet iedereen zo,” voegde ze eraan toe. “Er waren ook mensen die wel een helpende hand toestaken.”
Geen toekomst
Op de vraag wat dit met hun geloof heeft gedaan, geven de studenten heel verschillende antwoorden. Sommigen baden meer, lazen de Bijbel en zochten hun toevlucht bij God. Anderen stelden zich existentiële vragen en vonden het moeilijk om te blijven vertrouwen. Een student verwoordde de kloof tussen hoofd en hart treffend: “Ik voelde me verward, leeg en ver van God, ook al wist ik dat Hij mij leidde en beschermde.”
Sommigen gaan zelfs zover dat ze zeggen alle hoop te hebben verloren. “Ik zie geen toekomst meer. Ik vind het heel moeilijk om na te denken over hoop in deze wanordelijke situatie.” Een andere reactie: “Ik weet dat deze tijd mijn weerbaarheid heeft vergroot. Maar op deze manier, door een oorlog, weerbaarheid leren, wil ik eigenlijk niet.”
Blijven hopen op iets goeds
Anderen vertellen dat ze de hoop niet verloren hebben of dat ze deze langzamerhand weer terugvinden. Ze hopen vooral op vrede. Het is een kwetsbare hoop. “Ik heb nog steeds het gevoel dat plotseling alles weer verkeerd kan gaan, maar ik houd vast aan mijn dromen en stel ik mij een betere toekomst voor hier in Libanon.” Een andere student verwoordt het zo: “Hoop is de draad die mijn leven bij elkaar houdt. Ook al ziet alles er donker uit, toch hoop ik op iets goeds.”
Wilbert van Saane en zijn vrouw Rima zijn door Kerk in Actie uitgezonden naar Libanon. Wilbert verzorgt introductielessen theologie aan studenten van Haigazian University in Beiroet, en biedt pastorale zorg als studentenpastor. Je kunt deze uitzending ondersteunen via een gift aan ons programma Zending.
Steun het zendingsprogramma van Kerk in Actie
