Slap en grauw hangt ze in de armen van haar moeder. Of we haar alstublieft naar het ziekenhuis willen brengen.
Haar bijbel gaat altijd open in de gevangenis, maar eerst luistert ze. Gerry van Wijngaarden uit Giessenburg laat gedetineerden merken dat ze niet vergeten worden.
In het noorden van Ghana is het dagelijks leven in afgelegen dorpen, met slechte wegen en een tekort aan schoon drinkwater en electra, een grote uitdaging. Kerken in Noord-Ghana leiden voorgangers op om mensen in deze dorpen geestelijk en praktisch te ondersteunen. Zo leren kinderen er de Bijbel lezen in hun eigen taal.
In dorpjes op het Moldavische platteland zorgt de kerk - met hulp van Kerk in Actie - voor verbinding tussen jong en oud. Pavel (18) uit Parcova helpt zijn dorpsgenote Milasia (98) met klusjes, boodschappen en de was. Dat brengt licht in haar moeizame bestaan.
Syrië en Turkije zijn opnieuw getroffen door een zware aardbeving. Shadi Haddad, medewerker van Kerk in Actie, hoort van enorme angst onder inwoners van Latakia, zijn geboortestad. Hij kan niet anders dan tot God bidden om hulp en troost in dit onvoorstelbare leed.
Het is een dagelijks dilemma voor veel Moldavische jongeren: Tatiana Demianova (26) werkt als tolk Roemeens-Engels, maar ziet geen toekomst in haar land. Pavel Rotaru (18) uit Parcova wil juist blijven en meewerken aan de opbouw van zijn land.
Talloze ingestorte gebouwen en heel veel wanhoop. Dat is wat Pepijn Trapman, operationeel directeur Kerk in Actie, aantreft bij aankomst in Aleppo. “Mensen zijn alles kwijtgeraakt, weten niet of hun familie nog leeft. Onze hulp is hier echt heel hard nodig.”
Een week na de verwoestende aardbevingen wordt de omvang van de ramp steeds duidelijker. Tienduizenden doden en gewonden, en miljoenen daklozen. De Syrische Rogina is één van hen. Samen met haar gezin wordt ze opgevangen in een kerk.
Diepgeraakt is Jurjen de Groot, directeur van Kerk in Actie, door de situatie na de verwoestende aardbevingen in Syrië. In een telefoongesprek met ds. Harout Selimian uit Aleppo betuigde hij vandaag opnieuw zijn medeleven. “Wat moet je zeggen?”
Zes jaar geleden vluchtte Shadi Haddad vanuit Syrië naar Nederland. Niet veel later volgden zijn vrouw Yara en hun kinderen. Afgelopen vrijdag ontvingen ze hun Nederlandse paspoort, en vierden ze een klein feestje. Eindelijk vrij en veilig, zo voelden ze zich. Maar de feestvreugde werd een paar dagen later wreed overschaduwd door verschrikkelijk nieuws uit hun geboorteland.
