In februari vertrok Henriette Nieuwenhuis met haar man en twee kinderen naar Indonesie. Ze deelt in woord en beeld hoe ze als gemeente toeleven naar Pasen.
Rindy woont in een afgelegen dorp op het eiland Timor in Indonesië. Ze heeft als tiener veel conflicten met haar ouders. Als ze zestien jaar is, komt ze via sociale media in contact met een man, die haar en haar vriendin werk aanbiedt. Het loopt heel anders dan verwacht...
Elizabeth Calero Cavolozo (55) woont met haar man Pablo, hun jongste dochter Alejandra en hun hond Paco in Colombia. Ze is lid van de Baptistenkerk van San Fernando, een middenklasse wijk van Cali. Hoe viert zij de Stille Week en Pasen?
De spanningen in het Midden-Oosten laten ook jongeren in Libanon niet onberoerd. Terwijl de één het dagelijks aan den lijve ondervindt in Beiroet, leeft de ander intens mee vanuit Nederland. Ondanks de zorgen en onzekerheden blijven beiden hopen op vrede en een toekomst voor hun geliefde vaderland.
Het is een van de dodelijkste conflicten van dit moment: de burgeroorlog in Soedan. De situatie is schrijnend. 25 miljoen mensen vechten dagelijks om te overleven. En nu de Amerikaanse financiering voor buitenlandse hulp wordt stopgezet, is onze steun dringender dan ooit.
Oorlog maakt alles kapot. In Oekraïne, het Midden-Oosten, Zuid-Soedan, Myanmar en vele andere plekken in de wereld worden mensen dagelijks geconfronteerd met geweld, onzekerheid en verlies. Kerk in Actie biedt noodhulp, maar ondersteunt ook bruggenbouwers en vredestichters die zich voor, tijdens of na een conflict inzetten voor dialoog, verbondenheid, ontmoeting en vredesopbouw.
Zes jaar lang hadden ze op hun dominee gewacht. Eindelijk konden ze hem en zijn gezin weer verwelkomen in hun kerk en dorp.
Een gebed om vrede, waardigheid en leven in een verwoest Oekraïne. Father Pavlo vraagt God of dood en verderf mogen plaatsmaken voor echte vrede. Bid je mee?
In Syrië staat, net over de grens met Libanon, het prachtige, middeleeuwse klooster Sint Elias. Het klooster vangt ontheemden uit de regio op. Tot voor kort waren dat vooral ontheemden uit eigen land, maar eind vorig jaar was het klooster de eerste stop voor Libanezen die halsoverkop hun land moesten ontvluchten vanwege Israëlische aanvallen.
"We zijn weer thuis, want we zijn ondertussen twee weken in Indonesië," schrijft Henriette Nieuwenhuis. "Niet dat we in Nederland niet thuis waren, maar het is zoals we de jongens altijd uitleggen: we hebben twee ‘thuizen’, in Nederland én in Indonesië. Hoewel dit tweede thuis vooral voor hen nog als een andere wereld voelt."
