Hij woonde met zijn familie op in Iran, tot hij op een dag als illegale Afghaan uit de klas gehaald werd. Dat was de trigger voor de toen 14-jarige Asif om over land en zee naar Griekenland te vluchten. Daar woont hij nu in een speciaal huis voor alleenstaande minderjarigen. Hij kan goed leren en krijgt mogelijk de kans om verder te studeren. Hij is dankbaar voor de goede opvang die hij nu mede dankzij steun uit Nederland ontvangt.
Toen hun huis en wijk in Palestina gebombardeerd was, waarbij opa omkwam, had de familie van Dunia (11) en Reyad (12) niets meer te verliezen. Een gezin met 7 kinderen op de vlucht is een spannende onderneming. Nu wonen ze in Griekenland, maar hun toekomst is nog onzeker.
Hij woonde met zijn familie in Syrië, maar door de oorlog moesten ze op de vlucht. Ibrahim (12) woont nu met een deel van zijn familie op Lesbos. Zijn moeder bleef achter in Syrië. “Bijna mijn hele leven is het al oorlog. Hier op Lesbos zijn we ook niet welkom. Ik mis mijn moeder enorm. Kon ik haar maar even knuffelen.”
Ze woonde in Afghanistan, maar moest op de vlucht voor het geweld in haar land. Ilana (18) woont nu met haar familie op Lesbos. Alle onzekerheid maakt haar gek, hun asielaanvraag is al drie keer afgewezen. Terugkeren is geen optie. Maar wat dan? “Ik hoop dat ik ooit als mens wordt gezien, en niet alleen als vluchteling.”
In 2019 startte TLMI-M met een programma om 15 lokale kerken te trainen om om te zien naar mensen met een beperking. Ondanks corona en de coup hebben deze 15 kerken het afgelopen jaar aan 321 mensen hulp kunnen bieden.
Ieder jaar emigreren duizenden jongeren uit Guatemala naar buurland Mexico of nog verder naar de Verenigde Staten. Ook Lucia dacht daaraan toen ze merkte dat ze na haar middelbaar onderwijs geen werk kon vinden. Een opleiding aan het Vredescentrum bracht daar verandering in. Nu wil ze bijdragen aan de opbouw van haar eigen land en aan meer kansen voor inheemse jongeren, zoals zijzelf.
Joodse en Palestijnse kinderen groeien gescheiden van elkaar op. Door het decennialange conflict in hun land is er veel onderlinge haat. Kerk in Actie steunt het werk van het Rossing Center, dat Joodse en Palestijnse kinderen juist met elkaar in contact brengt. Ze bezoeken elkaar in de klas en leren spelenderwijs over elkaars geschiedenis, tradities en identiteit. Wij bidden God om Zijn zegen voor dit werk, en om vrede voor Israël en Palestina.
Omdat hun ouders en grootouders al decennialang ruziemaken, is het onderlinge wantrouwen tussen Joodse en Palestijnse kinderen groot. Het Rossing Center, partner van Kerk in Actie, wil hier een einde aan maken en brengt deze kinderen met elkaar in contact. En dat werkt! “Doordat kinderen elkaars cultuur en achtergrond leren kennen, krijgen ze respect voor elkaar.”
Milad Simo (61) is diaken in de Presbyteriaanse Kerk in Aleppo. De oorlog tekende zijn leven. De kerk waar hij zo graag komt om te bidden en anderen te helpen, werd volledig verwoest. Nu het geweld is gestopt, is de heropbouw begonnen. En dat biedt hoop op een betere toekomst.
Extreme kou of juist ondraaglijke hitte. Gebrek aan schoon drinkwater, medicijnen, sanitaire voorzieningen. Maar misschien wel het ergst van alles: de uitzichtloosheid. Dat is de realiteit waarin duizenden vluchtelingenkinderen in Griekenland, vluchtelingen uit Afghanistan, maar ook ontheemden in het niemandsland tussen Polen en Wit-Rusland zich bevinden. We bidden voor hen.
