In oktober 2019 bracht een groep vertegenwoordigers van Friese kerken in het kader van Fryslân foar Rwanda een bezoek aan de jeugdleiding van de Presbyteriaanse Kerk in Rwanda. De voorzitter van de kerk, ds. Pascal Bataringaya gaf namens de Presbyteriaanse kerken in Rwanda een prachtig schilderij cadeau aan de Protestantse kerken in Friesland met een prachtige toelichting.
Exact drie maanden geleden, oktober 2019, was Gerdine Klein met veertien Friezen in Rwanda. Sindsdien gonst Rwanda door Friesland!
Onderstaande kerstgroet van de zusters diaconessen uit Rwanda geven we graag aan u door.
Probeer je ‘s voor te stellen dat je een zaal binnenloopt met meer dan 50 slachtoffers en daders van de genocide. Mannen en vrouwen door elkaar, de meeste mannen zijn dader, de vrouwen slachtoffer. Het is een heftig gevoel en het wordt nog intenser als een slachtoffer haar verhaal vertelt en daarna een dader.
Woensdag zijn een aantal deelnemers onder het wakend oog van de leiding de dag gestart met een heerlijke frisse duik in het Kivu meer. Het eruit komen was een heuse uitdaging door de flinke laag algen, maar het is gelukt. Na het ontbijt pakten we onze spullen en vervolgde we de reis richting het westen, naar Rubengera. Daar wachtte ons een warm welkom door de zusters, de zendingsdiaconessen.
Vandaag, dinsdag, trekt onze karavaan verder naar Kibuye, een lange en prachtige rit van het zuiden van het land naar het westen. Vandaag geen indrukwekkende bezoeken, maar volop genieten van de natuur: de bergen, bossen en het water in Lake Kivu.
Zondag gingen we gesplitst in twee groepen naar de kerk. Punctueel als Hollanders zijn, stonden we keurig op tijd bij de bus, maar de dominee die met ons mee zou rijden had wat vertraging. Dan begint de kerk dus gewoon wat later, that’s Africa!
“Voor jullie hebben we allemaal een boom!” Ik heb zelf theologie gestudeerd en nog nooit een boom geplant als onderdeel van de opleiding. Een boom planten is een kleine activiteit, een ogenschijnlijk kleine stap. Hoe klein ook, je creëert een toekomst met het planten van een boompje.
Deze zaterdag stopte onze bus voor het hek van Mwana Ukundwa. Meteen kregen we een brok in onze keel. We werden opgewacht door kinderen die voor elk van ons een roos hadden, als teken van liefde. Na een welkomstceremonie met zang en dans gingen we uiteen in vijf groepen. Elke groep vertelt.
We zijn veilig en wel gearriveerd en hebben al een nachtje geslapen onder een klamboe. Vrijdag 18 oktober met de bus het centrum in. Er is minstens zoveel verkeer als in hartje Amsterdam: geen openbaar vervoer maar veel vrachtauto’s en personenauto’s, nog meer motors en zelfs fietsen! Nauwelijks stoplichten, geen verkeersborden, geen haaientanden op de weg, en toch gaat het allemaal goed.