Testen, testen, testen
“Testen, testen, testen.” Dat was het mantra aan het begin van de Covid-19 pandemie. Een jaar later, staat de vaccinatie gelukkig al meer op de voorgrond dan het testen, ook in Indonesië, maar ondertussen had ik me het testen al wel ter harte genomen. De vierde keer dat ik getest werd was het raak: positief.
Onverwacht positief
Reizen tussen provincies impliceert in Indonesië veelal een vliegreis. Dat kan ook niet anders in een land met tientallen duizenden eilanden. Een vliegreis vereist een negatieve coronatest (sommige treinreizen trouwens ook). Toen Saskia en ik twee weken geleden dus naar Bali wilden moesten een test ondergaan. Gelukkig kan dit zonder veel moeite bij vrijwel alle ziekenhuizen in Yogyakarta, zoals in het filmpje hieronder van een teststraat bij het Katholieke Panti Rapih ziekenhuis te zien is. Mijn testresultaat gooide echter roet in het eten van onze reisplannen, want een positieve test betekent minstens 10 dagen in zelf-isolatie.
Isoman
Zelf-isolatie, in het Indonesisch “isolasi mandiri” (of naar goede Indonesische afkorttraditie: isoman), betekent hier letterlijk je huis niet verlaten. Dat geldt bovendien voor je hele familie. Hoewel Saskia dus negatief getest was, moest ook zij isolatie. De coronaklachten waren gelukkig zeer beperkt en mild: vermoeidheid af en toe wat hoofdpijn en een kuchje. Evengoed hielden we een strikt gezondheidsregime van veel slaap, veel water en veel groente en fruit. Die laatste kunnen in Indonesië zonder moeite via mobiele apps besteld worden, wat dat betreft is de samenleving goed ingericht voor een isoman.
Coronaschaamte
Een positieve coronatest brengt ook een soort van telefoonboom op gang. Als eerste moest ik natuurlijk mijn collega’s van de UKDW inlichten. Helaas had ik de dag voor de test nog een vergadering gehad met enkele collega’s, die moesten daarop ook getest worden. Gelukkig waren beiden negatief: hygiëne, afstand houden en mondkapjes dragen lijken dus echt te helpen. Vervolgens moest ik enkele vrienden die we de week daarvoor gezien hadden informeren, gelukkig waren ook zij negatief getest. Twee dagen later werd ik gebeld door de lokale puskesmas (soort van Indonesische GGD) die benadrukten dat we het huis niet mogen verlaten en bij klachten naar het ziekenhuis kunnen. Om de verspreiding van Covid-19 te beperken is de bekendheid van een besmetting, gevolgd door isolatie natuurlijk essentieel. Tegelijkertijd ervoer ik wel hoe dit bijdraagt aan een gevoel van ongemak en schaamte over besmetting met een virus dat de iedereen wereldwijd juist probeert te elimineren.
En coronaprivilege
Aan de andere kant toonde de positieve test ook ons privilege wat betreft gezondheid. Om maar een paar voorbeelden te noemen: het feit al dat we toegang hebben tot een PCR-test, die veel nauwkeuriger maar ook duurder is dan de antigen-test die de meeste Indonesiërs gebruiken. Het gemak waarmee we gezond eten online kunnen bestellen en laten bezorgen. De gelegenheid om zonder problemen vanuit huis te werken. Maar bovenal natuurlijk het feit dat we enkel milde klachten hadden.
