Veertigdagentijd: hoe beleven christenen in Colombia de weken voor Pasen?
Deze vraag wordt me gesteld door ZWO-groepen die betrokken zijn bij vrouwengroepen en kerken in Colombia. Dit jaar, maar ook vorig jaar, staan we in Nederland in de Veertigdagentijd misschien wel meer stil bij onze persoonlijke pijn en verdriet dan anders door de coronapandemie. Hoe is dat in Latijns-Amerika en specifiek in Colombia?
De vraag doet me denken aan een ervaring die mij altijd is bijgebleven. Lang geleden - in de jaren 80 - kreeg ik van Salvadoraanse vluchtelingen in Nicaragua een doek met daarop een tekening met Jezus aan het kruis en de volgende woorden ernaast geschreven: Wij herkennen ons lijden in het gezicht van Christus. De identificatie met de pijn en het lijden van Jezus geeft troost, maar ook moed om door te gaan met de strijd.
Verhaal gaat verder onder foto
De antwoorden, de reflecties die ik terugkrijg uit Colombia hebben ongeveer dezelfde lading.
Dagelijks leven
In Colombia verergert de coronapandemie de armoede en er wordt honger geleden als er een dag niet gewerkt kan worden. Het geweld tegen mensenrechtenactivisten, vakbondsleiders en de inheemse bevolking neemt toe. Vanuit deze context samen het geloof beleven, samen de verhalen over Jezus lezen geeft velen de ervaring dat je alledaagse leven verweven is, ook met het lijden van Jezus.
Geloof en verzet gaan samen
Met name vrouwen lezen en herlezen de hoofdstukken in de Evangelies die gaan over de ontmoetingen die Jezus heeft met vrouwen. Ze voelen zich gezien, net als Maria Magdalena en de Samaritaanse vrouw. De herkenning van de moeites en het lijden van zowel Jezus als de vrouwen, de herkenning van de wederkerigheid in de ontmoetingen geeft kracht en moed om weer de straat op te gaan en solidair te zijn met elkaar.
Het meedoen met de protesten op Internationale Vrouwendag ligt voor veel vrouwen in het verlengde van het samen bidden en lezen van de Bijbel.
