Op welke manier zetten christenen over de hele wereld zich in voor hun omgeving? Petrus portretteert in aanloop naar de 11e Assemblee van de Wereldraad van Kerken inspirerende mensen uit binnen- en buitenland. Deze week: Emmanuel Sumani uit Ghana.
Sakina (14) woont met twaalf andere islamitische familieleden in het droge noorden van Ghana in een lemen huis met acht ruimtes rond een open binnenplaats. Met toestemming van haar vader gaat ze iedere week naar de bijbelclub in haar dorp, waar ze leert lezen en schrijven in haar eigen taal.
In het noorden van Ghana is de armoede groot. Analfabetisme is een veelvoorkomend probleem. Ouders gunnen hun kinderen een kansrijke toekomst. De bijbelclubs van Elihu Wumbee helpen daarbij. Kinderen leren hier lezen en schrijven in hun eigen taal. “Ik wil dat ze beseffen dat ze de cirkel van armoede kunnen doorbreken.”
Tromgeroffel, geroezemoes. Vandaag is de finale van de Bijbel-voorleeswedstrijd in de stad Tamale, Noord-Ghana. Een grote groep Dagomba-kinderen wacht in spanning. Vandaag mogen ze laten zien wat ze kunnen: de Bijbel lezen in hun eigen taal Dagbani. Hier hebben ze in de bijbelclubs in hun eigen dorp het hele jaar naartoe gewerkt. Thuis wachten trotse moeders in fleurige Afrikaanse jurken, trotse vaders in de typerende smocks van Noord-Ghana. Hun kinderen kunnen lezen en zullen de spiraal van armoede doorbreken: een feest van hoop voor de toekomst.
Mohammed Awal woont in het droge noorden van Ghana, waar moslims in de meerderheid zijn. Hij volgt een studie voor onderwijzer. Zijn naam verwijst naar zijn islamitische voorouders. Als overtuigd christen geeft hij als vrijwilliger kinderen les in hun eigen taal via een bijbelclub in zijn dorp.
Vader Issah (45) is moslim. Hij is blij dat zijn dochter Sakina en zijn zoon Zakaria naar de bijbelclub in hun dorp in het noorden van Ghana gaan, omdat ze daar leren lezen en schrijven in hun eigen taal, het Dagbani. Hij hoopt dat zijn kinderen verantwoordelijke burgers worden met goede diploma’s en daarmee een beter leven krijgen dan hijzelf.
Januari 2020 bracht Kerk in Actie directeur Jurjen de Groot een bezoek aan Elisha in het droge noorden van Ghana. Elisha’s ouders waren kort na elkaar overleden. Even leek er weinig hoop voor hem, maar een vaktraining via de kerk bracht daar verandering in. We vragen aan Elisha hoe het een jaar later in coronatijd met hem gaat. Elisha leerde voor kleermaker. Heeft dat hem vooruit geholpen in zijn leven?
Monica (22) woont met haar familie in een afgelegen dorp in het droge noorden van Ghana. Geen makkelijke plek om aan werk te komen en een bestaan op te bouwen. Monica was een van de 40 jongeren die eind 2019 de kans kreeg om een praktisch vak te leren. December 2020 wist ze ondanks corona af te studeren. Een feest van hoop, waardoor Monica vooruit kan in haar leven.
Priscilla (25) woont samen met haar ouders in het droge noorden van Ghana in een afgelegen dorp. Vijftien procent van de jongeren is er werkloos en trekt vaak weg naar het zuiden. Maar mede dankzij uw steun aan Kerk in Actie kan de Ghanese Presbyteriaanse kerk veertig kansarme jongeren zoals Priscilla ondersteunen met een vakopleiding in eigen omgeving. En dat is een feest van hoop, zeker in tijden van corona.
Elisha (25) is geboren en getogen in het dorp Nyarizee. Een typisch Noord-Ghanees dorp met lemen hutten rond ommuurde erven. Maar als je het erf van Elisha binnenstapt schrik je: er liggen drie graven. Een kleine van zijn oma en twee grote van zijn beide ouders, die twee jaar geleden kort na elkaar overleden zijn. De wereld van Elisha en zijn beide zussen stortte in. Ze konden hun school niet meer afmaken. Gelukkig kon de kerk hen met steun van Kerk in Actie een helpende hand bieden.
